Bir meydan anlatacağım sizlere,

    lakin

Nasıl anlatsam derdimi iki gözüm?

Nereden başlasam?

Sesimi yüreklerinde duyan kardeşlerim...

O meydanki can pazarı, 

O meydanki kan kokusu,

Ahh, o meydan yürek sızısı...

Bu meydan Ankara’da 

           Tren garının karşısında...

Vakitlerden Ekimin onu

   yıl, iki bin on beş.  

Yüreklerinde barış çırpıntıları 

Dillerinde barış çığlıkları 

gelip de Anadolu’nun, Trakya’nın bağrından

doldurdular meydanı. 

Günlerden Cumartesi ve

Henüz dakikalar geçmekte sabahın onunu 

Kulaklarımda peş peşe iki uğultu 

Belki ikincisini duymadı bile birçoğu

Parçalanmışım meğerse hain bir pusuda 

ALÇAKÇA, KAHPECE parçalanmışım hem de. 

Meydan, can pazarı,

Meydan, kan kokusu,

Meydan, yürek sızısı...

Soruyorum şimdi: 

Henüz dokuzunda 

üzerine ne giyecek olsa, büyük olacak Veysel

O beyaz kefene nasıl sığar? 

Nasıl öderiz Güneş’e gömdüklerimize olan borcumuzu?

Erol’a, Serdar’a, Sidar’a, Elif'’e 

Onlarcasına...

Böylesine gözlerimizin önünde 

                                          Vurulmuşluklarıyla…

Geride,

Bize bırakmış oldukları

Nefes alıyor olmanın dahi yüküyle... 

Ama sözümüz olsun sizlere

gelip de götürmek istediğiniz barışı

topraklarınızın koynuna 

bir bir ekmek de 

boynumuzun borcudur bundan böyle...