Gebze’de, Feniş Alüminyum fabrikasında çalışan bir işçiyim. 5 Nisan günü taşeron firmaya bağlı olarak çalışan 37 yaşında bir kaynak işçisi, çatının çökmesiyle on üç metre yükseklikten düşerek feci şekilde can verdi. Bakımsız çatıların üzerlerinde hiçbir iş güvenliği önlemi alınmadan yaptırılan bu çalışma sonucu ortaya çıkan ölümlü iş kazasının (cinayetinin) faturası, yine her zaman olduğu gibi iş cinayetine kurban giden işçiye kesildi. Hep aynı nakarat: “İş kazası işçinin dikkatsizliğinden kaynaklandı, iş güvenliği önlemini almamış.”

Biz işçiler, zorlaşan yaşam koşullarında, bir lokma ekmek yiyebilmek için, metrelerce yükseklikte, ölen kaynak işçisi kardeşimiz gibi ölüme bir punta atmaya mecbur bırakılıyoruz. Gözlerini kâr hırsı bürümüş patronlar amansızca saldırıyor ve bizleri hiçbir koruyucu önlem almadan ölüme gönderiyorlar. Ertesi gün yine hiçbir önlem alınmadan, düşerek ölen işçinin yarım bıraktığı kaynak işini, bir başka kaynak işçisi yapmak zorunda bırakılıyor.

Fabrikada çalışan işçilerse, bakın bu yaşanan iş cinayetine ne diyorlar: “Kader”, “eceli gelmiş”, “takdiri ilahi”, “zaten çok aceleci bir arkadaştı”. Bazı işçi arkadaşlar bu söylenenlere tepki göstererek şunları söylediler: “Ne kaderi, ne eceli, hepsi patronun kâr hırsı yüzünden, cebinden çıkacak beş kuruşun hesabı değil mi? Bakımsız çatılarda bizlere kaynak yaptırıyorlar. Emniyetsiz makinelerde çalışma nedeniyle parmaklarımız kopuyor. İş güvenliği önlemi alınmadığından bizleri birer birer ölüme gönderiyorlar. Bu yaşananlara kader mi diyorsunuz? KADER patronun kâr hırsı, ECEL patronun ta kendisi!”

İş kazalarının ve iş cinayetlerinin arttığı, çalışma koşulların ağırlaştığı bir dönemden geçiyoruz, işçi kardeşler. Biz işçiler, ölüm sırasının bize gelmesini mi bekleyeceğiz? Bu dönemde bir araya gelip haklarımıza sahip çıkmazsak, ölüm sırası bugün bende, yarın sende olacak. Yaşamak için haykırmalıyız: Biz işçiler insanca yaşamak istiyoruz!