İşim gücüm yok

İşsizim yani

“kaldırım mühendisi” derler bizim buralarda

İşsiz güçsüz dolanan adama

“kaldırım mühendisi”

Kaldırım mühendisi değilim ama

Kaldırımları arşınlıyorum işsiz kaldığımdan bu yana

İş gene ayaklarıma düştü

Bir de

Artık beni taşımaktan iyice incelmiş ayakkabılarımın tabanlarına

Öğrendim;

İşçi kahvelerinin işsiz müdavimlerini

Ve

Ucuz cıgara dumanı altındaki ucuz hayallerini

Bir de “dinlenme parkı” dedikleri parkların

İşsiz-güçsüzlerin

Evsiz-barksızların evi olduğunu

Öğrendim caddelerin enini boyunu

Çıkmazlarını sokakların

Bir de hangi egzoz gazının hangi motora ait olduğunu

Yoksa

Bilmem mühendisliğin ince hesaplarını

Ama bilirim işsizliğin her türlüsünü

Bir de yokluğun

Bilirim sorgusuz sualsiz yaka paça atılmanın

Yürek burkan acısını

Bir de akşam olunca

Tenhalaşıp durulunca sokaklar

Aşsız ve ekmeksiz evin yolunu tutunca bu ayaklar

Omuzları düşürüp yürümenin

Cansız bir bedeni sürür gibi sürümenin ne demek olduğunu.

Hele bir de

Elin cebine gidince

Son dal cıgaran da tükenmişse efkârından önce

Vaaay anam vay

Tutunacak son dalı da yitirmiş gibi gelir işsiz adama.

İşim gücüm yok

İşsizim yani.

Son demindeyim işsizliğin hem de

Ben daha çoook işsiz kalırım

“İş” denen şey kaldıkça kapitalist efendilerin tekelinde