“Böl, parçala, yönet” patronların ve onların siyasetini yürüten patron partilerinin kullandıkları bir yöntemdir. İşçi sınıfı olarak bizler bu oyuna gelmekten ve birlik olamamaktan çok yakınırız. Ve hep şöyle deriz: “Ah birlik olabilsek!” Yakınırız yakınmasana da bu oyunlara düşmemek içinde yeterince uyanık olma gayreti göstermeyiz nedense. Fabrikalarda asgari ücrete çalışırız, çocuklarımız doymaz, kiramızı ödeyemeyiz. Uzun saatler çalışırız posamız çıkar, çocuklarımızın yüzünü göremeyiz. Kıdem tazminatlarımız elimizden alınmaya çalışılır. Taşeron çalışma altında köleleştiriliriz. İş cinayetlerinde yaşamlarımız kararır, çocuklarımız öksüz kalır. Çocuklarımız yarı aç yarı tok yaşar. Ayağımıza yeni bir ayakkabı almak için bin kez düşünürüz. Kasabın yolunu unutalı çok olmuştur. Çocuklarımızı okutmak için bin türlü çileye katlanırız. Say say bitmez, uzar da uzar çileler. Gelgelelim birlik olamamaktan yakınan bizler, patronların birlik olmamamız ve onlara kolay lokma olmamız için oynadığı ve çok da başarılı olduğu oyunlara bakın nasıl düşeriz, başımdan geçen bir olayla anlatmaya çalışayım.

Akşam işten eve dönüyorum. Ekmek almak için hemen yolumun üzerindeki markete girdim. Birkaç ekmek aldıktan sonra, sabah evden çıkarken, eşimin “gelirken bulgur al, akşam pilav yapayım” sözü aklıma geldi. Başka bir reyona geçip bulgur fiyatlarına bakmaya başladım. Malumunuz bizim için on kuruş on kuruştur. Ücretlerimiz düşük olunca bizi belediye ekmeğine mahkûm edenler on kuruşun hesabını yapmamıza da neden oluyorlar. Neyse, ben en ucuz bulgur hangisi diye bakınırken, hemen dirsek mesafemde yaşlı birkaç amcanın konuştuklarına kulak misafiri olmak zorunda kaldım çünkü benim duyacağım kadar yüksek bir tonla konuşuyorlar. Sanırım biraz da bana mesaj verme derdindeler. “Ben buradan yalnızca ekmek alıyorum” diyor biri. Diğeri onu onaylar bir cümleyle “başka bir şey almamak lazım. Buradan alışveriş yapmak haram” diyor. Üçüncüsü de “Bunlar Müslüman değil. Müslümanların Müslüman marketlerden alışveriş yapması lazım gelir” diyor. Tabi bana da amcaların muhabbetine renk katmak düşüyor. Bundan amcaları mahrum etmek niyetinde değilim. Dönüp “emekli misin amca?” diyorum. Temkinli bir ifadeyle “emekliyim yeğen” diyor. “Maaşın yetiyor mu bari?” diyorum tebessüm ederek. “Nerdee” diyor amca. “Peki bu markette çalışan işçiler ne kadar maaş alıyor biliyor musun?” Amca işin nereye varacağını anlamaya çalışır bir yüz ifadesiyle şaşkın şaşkın bakıyor. “Diğer marketteki işçilerin ne kadar maaş aldığını, hangi şartlarda çalıştığını biliyor musun?” “Nereden bilelim” diyor diğer amca. “Ben söyleyeyim o zaman size. Asgari ücrete çalışıyorlar. Yani yeni artışla 1177 lira. Hükümet 1300 diyor ya, yalan söylüyor. İçine işçilere zaten elden ödenmesi gereken AGİ’yi de koyarak 1300 diyorlar. Vergi dilimleri de %15’ten %20’ye çıktı. Üstüne iğneden ipliğe yeni zamları ekle. Bir yıl boyunca zam alamayacaklarını da düşünürsen demek ki asgari ücret eski ücretten daha aşağıda. Üstelik senin o “Müslüman” sandığın markette çalışanların sendikası da yok. Sendikalaşmak isteyene “gavur” muamelesi yapıyorlar. Bana sorarsan hangisi Müslüman diye, ikisi de patron ikisi de Müslüman olsun olmasın işçileri sefalet ücretine çalıştırıyorlar. İkisi de işçilerin gözünün yaşına bakmadan sokağa atıyor. Peki, amcacığım ikisi de işçi düşmanı olduğuna göre, günaha girmemek için sence ben hangisinden alışveriş yapmalıyım? Amcalar muhabbeti daha fazla uzatma niyetinde değiller. İçlerinden biri “Sen bizi yanlış anladın yeğen” deyip muhabbeti kapatıyor. Benim onları yanlış anlamadığım bir gerçek. Diğer gerçek de şu ki, keşke biz de kendimizi ve bir de çok ihtiyacımız olan birbirimizi iyi ve doğru anlasak. Yapay ayrılıklar yüzünden bölünmeyip çocuklarımızın geleceği için birleşsek ve Hanya’yı Konya’yı göstersek şu sömürücü patronlara.