fransa2016.jpg [1]

AKP’nin diktatoryal rejiminin sertleşmesiyle 2016 yılında daha önceki yıllara nazaran çok daha ağır bir baskıyla karşı karşıya kalan siz Türkiye işçi hareketinin militanlarına, Uluslararası İşçi Günü olan 1 Mayıs için dayanışma mesajımızı iletiyoruz.

Bizler yürüttüğünüz mücadele ile her zamankinden fazla dayanışma içinde olmak ve onu Fransa’da bilinir kılmak gerektiğini düşünüyoruz. Çünkü sözde “sosyalist” Hollande hükümeti, kendi açısından, Erdoğan rejimi ile tam bir dayanışma içinde hareket ediyor. Hollande, Erdoğan rejiminin yaklaşık bir yıldır Kürt halkına karşı giriştiği savaşa gözlerini kapatmaktadır. Aynı zamanda ülkenizdeki işçi hareketini vuran baskılara da gözlerini kapatmaktadır. Çünkü işçi sınıfının üzerindeki bu baskılar, Renault otomobil tekeli gibi büyük Fransız şirketlerinin Türkiye’de çok düşük ücret ödenen işçi emeğini sömürmelerine olanak sağlıyor.

Bir yıl önce Bursa Renault fabrikasındaki işçilerin grevi bizi yüreklendirdi ve bize, Fransa’da epeyce kaybedilmiş olan mücadeleciliğin güzel bir örneğini sundu. Bu grev, buradaki otomobil fabrikalarında çalışan işçilere, batı Avrupa işçilerinin, Türkiye, Fas veya bir başka ülkede kurulacak Renault, Bosch vb. fabrikaların onlar için yaratacağı söylenilen sözde “ekonomik rekabet”ten korkmalarına gerek olmadığını anlatma fırsatı verdi bize. Tersine, dünyanın dört bir yanındaki bu yeni fabrikalarla bizler, yeni müttefikler, patronlara karşı birlikte mücadele etmek için binlerce yeni işçi dost kazanıyoruz.

Ve bugün Renault Erdoğan’ın polisinin yardımıyla Bursalı grevcilerden intikam almışsa da, biz biliyoruz ki Türkiye’deki Renault işçilerinin geçen yılki mücadelesi, aynen Bosch ve diğer birçok fabrikadaki işçilerin mücadeleleri gibi, yalnızca bir başlangıçtır.

Burada, Fransa’da ise, patronların ve hükümetin işçilere karşı yeni saldırısı olarak, işçi haklarını daraltmayı, işten çıkarmaları kolaylaştırmayı ve iş güvencesizliğini arttırmayı amaçlayan yeni bir yasa gündemde. Bu saldırı, son haftalarda, oldukça sert tepkilere, gençlerin protestolarına, öğrencilerin ve işçilerin grev ve gösterilerine yol açtı. Bu yanıt henüz hükümeti geri adım atmak zorunda bırakacak kadar güçlü değil. Ve sendikaların merkez yönetimleri, “sosyalist” olduğunu iddia eden ve kendilerinin de şu ya da bu ölçüde dost oldukları bir hükümeti çok fazla rahatsız etmemek için, hareketi örgütlemek yerine frenliyorlar.

Elbette Fransa’da işçilerin durumu Türkiye’deki işçilerin durumu kadar ağır değil. Ama, farklı ve daha düşük bir düzeyde de olsa, işçilerin haklarına yönelik bu saldırılar, sizin birkaç yıl önce maruz kaldığınız ve patronlara esnek çalıştırmayı ve iş güvencesizliğini arttırma izni veren saldırılarla aynı yolu izliyor.

İşçilerin savunacakları çıkarları aynıdır ve mevcut küreselleşme ile birlikte bu giderek aynı patronlara karşıdır.

1 Mayıs 2016

l’Etincelle (Kıvılcım) fraksiyonu,

NPA (Yeni Anti-kapitalist Parti) l’Etincelle eğilimi