Merhaba UİD-DER’li emekçi arkadaşlarım,

Özel bazı nedenlerden dolayı uzak kaldım dostlarımdan. Ama inanın çok özlemişim bir arada olmayı, dayanışmayı, birliği ve beraberliği. 12 Haziran Pazar günü UİD-DER’in 10. yıl kutlamasında yine bir aradaydık emekçi dostlarla. Yine duygulandım, hâkim olamadım gözyaşlarıma. İçimden geliyordu, tutamazdım ki! O heyecanlı bakışlar, her birinizin inançlı dayanışması, bir arada olmak, yol almak… Örgütlü olup, güneşe yürümek, sıcacık. Bir kere üşümüyor insan el ele, omuz omuza UİD-DER bayrağı altında olunca.

Ailemden birkaç kişiydik ve onur konuğumuz annem vardı aramızda. “Ben de geleceğim” dediğinde sevindim ama endişeliydim aynı zamanda. 1 ay önce ameliyat olmuştu ve yataktaydı. Ama o coşkulu günde ağrısını, sızısını bir kenara bırakıp o da katıldı örgütlü mücadele coşkumuza. Gözüm ondaydı, sık sık dönüp bakıyordum bir sancısı var mı diye. Ama her dönüp baktığımda daha da duygulandım. Artık elleri ağrıyan, sızlayan dizlerinde değildi çünkü. Gururla, başı dik alkış tutuyordu tüm etkinlik boyunca. “İşte” dedim kendi kendime. “Her ağrıyı, sancıyı iyileştiririz böyle, el ele, birlikte, mücadeleyle…”

UİD-DER’li işçi, emekçi arkadaşlarım, büyüklerim. Nice onurlu, örgütlü, mücadele azmiyle dolu on yıllara! Emeği geçen, dayanışma ve mücadele azmini bizlere hissettiren ve yaşatan tüm dostlara teşekkür ediyorum.