Küçüktük biz, gökkuşağının altından geçmekti hayalimiz

Aslında biliyorduk ama inanmıştık bir kere

Bedenimiz is kokardı, ellerimiz çamur deryası

Umuda doğru, hiç yorulmadan koşardık, ne de olsa çocuktuk.

Ve büyüdük! Burada gökkuşağı yok,

Dört bir yanı kapalı zindan gibi burası

Artık bedenimiz ter kokuyor, ellerimiz nasır deryası

Burada koşmak çok zor daralıyor nefesimiz.

Belki yorgun bedenlerimiz, ama inanmıştık bir kere

O hiç durmaksızın çalışan MAKİNALAR

Bir gün bizim için çalışacak

Ve umut o fabrikadan çıkıp bütün dünyayı saracak.