Yeni eğitim-öğretim döneminin başlamasıyla birlikte pek çok sorun gündeme geldi. Ders kitaplarının içeriği, açığa alınan öğretmenler, okulların niteliği ve kapasitesi hatta trafiğe katılacak okul servisleri dahi tartışılan konular arasında. Fakat bütün bunların yanı sıra başka bir sorun daha var. Fakat ne hikmetse işin bu tarafı diğerleri gibi konuşulup gündem edilmiyor. Okula gitmesi gereken 1 milyon çocuk, işe gitmek zorunda kalıyor.
Eğitim-Sen’in açıkladığı rapora göre, belirlenebilen 1 milyon çocuk maddi zorluklar nedeniyle çalışmak zorunda. Böylelikle iş kazalarına ve ölümlere, okul sıralarında olması gereken gencecik bedenler ekleniyor. Daha çocuk yaşta ağır sömürüye, iş kazaları ve ölümlere mahkûm ediliyorlar. Belirlenen sayının yarısı tarım sektöründe diğer yarısı da inşaat, metal ve ticaret işkollarında çalışıyor. Çocuk işçiler, servis kazaları, zehirlenme ve göçük gibi nedenlerle hayatlarını kaybediyor. Ayrıca 7,5 milyon civarında çocuk da ücretsiz ev işlerinde çalışarak ailelerine destek veriyor. Raporda yer alan bir diğer bilgiye göre, son 3 yılda iş kazalarında ölen çocuk sayısı 196. Bu çocuklardan en küçüğü yalnızca 6 yaşında. DİSK-AR tarafından hazırlanan Türkiye’de Çocuk İşçiliği Gerçeği 2015 raporuna göre, 6-14 yaşındaki çocuklar 28 saat, 15-17 yaş arası çocuklar ise 45 saat çalışıyor. Okuyamayan çocuklar ise haftalık 54 saat çalışıyor. Toplamda okula gitmesi gereken ama çalışan çocuk sayısı yüzde 58,7’yi buluyor. Hem okula gidip hem de çalışmak zorunda kalanlar ise yüzde 24 civarında.
Ders müfredatlarının ne olduğu ya da olacağı, okula gidemeyen çocuklar ve aileleri için pek de bir anlam ifade etmiyor. Çünkü ne öğrenmesi gerektiğini düşünmesi için okula gidebilecek maddi olanaklara sahip değiller. Hem kayıt dışı, düşük maliyetli istihdama hem de her türlü baskıya karşı savunmasız çocuk işçiler, patronlar için biçilmiş kaftan durumunda. Bu konu aslında toplumun büyük bir bölümünü yakından ilgilendiren yakıcı bir sorun. Eğitimi zorunlu kılmasına rağmen denetim yükümlülüğünü yerine getirmeyen devlet, milyonlarca çocuğu sorunlarıyla baş başa bırakıyor.
Patronlar ise iliklerine kadar sömürdükleri işçilerin çocuklarına da aynı aç gözlerini dikmiş durumda. Gerekli denetimleri yapmayan ve yükümlülüklerini yerine getirmeyen devletten güç alan patronlar, karşısında hakkını arayan ve adaletsizliğe karşı hesap soran bir işçi sınıfı da olmayınca diledikleri gibi at koşturuyor. Geleceklerinin yani çocuklarının hak ettiği gibi bir yaşam sürmesini isteyen işçi anneler, babalar bir araya gelerek tüm adaletsizliğe ve sömürüye karşı mücadele etmek zorundadır. Aksi halde çocuklarımızı daha iyi bir gelecek beklemiyor.