Bir gün daha kopardık takvimin sayfalarından

Bir gün daha gitti, hayat ağacının yapraklarından

Sustum, durdum, baktım

Olmuyor…

Ya değişmeli bir şeyler

Ya da artık dönmemeli bu koca dünya yalnızca onlar için

Bebekler ağlarken açlıktan

Bana rahat vermiyor yastığım

Ağzımdaki lokma tıkanıyor kursağımda

Olmuyor böyle, olmayacak

Her köşe başında çıplak ayaklı çocuklar

Birinin yorgun düşmüş bedeni

Serilmiş kartonların üzerine, ayaza vuran gecede titriyor soğuktan

Bir ana feryat ediyor

Avazı yettiği kadar bağırıyor evladım diye

Beyler, paşalar kadeh tokuşturuyor

Yeni anlaşmalarının üzerine

Yeni yeni pazarlar kuruyorlar

Yerle bir ettikleri masum insanların mezarları üstüne

Kalın enseli patronların çarkı dönsün diye

Finans kapitalin kasaları dolsun diye

Fabrikalar palazlansın, tekeller coşsun diye

Soluk aldırmıyorlar bir saniye

Çalıyor çırpıyorlar, yetmiyor yakıp yıkıyorlar

Talan ediyorlar yaşamlarımızı

Mavi gökyüzünü toz dumanlar kapladı

Hayatlarımızı elem, keder, borç senetleri

Peki ya yaşamak

Uçurtmaları salmak gökyüzüne özgürce

Doyasıya yemek ağaç dallarındaki yemişlerden

Bir çiçeği koklamak dalında, kokusunu taaa derininde hissetmek

Sevmek bir çocuğu, okşamak saçlarını

Uyumak geceleri ve korkusuzca uyanmak sabahlara

İnsanca yaşamak, insanca yaşamak mümkün diyerek

Yerle yeksan etmek onların düzenini

Ya değişmeli bu dünya ya da dönmemeli artık onların emrinde

Ya vazgeçeceğiz insan olmaktan

Ya da tam ortasına indirip yumruğumuzu

Onurlu bir yaşam için son nefesimize kadar haykıracağız

İnsanca yaşamak mümkün diyerek…