Karanlığa bürünmüş bir kasırga büyüyor,

Kasıklarından vuran ağrı, kusmuk gibi boşalıyor ağzından.

Kâh alıp götürüyor,

Kâh gecenin kör vakti vurup kırıyor kapıları

Ne demeli bunca densizliğe…

Tarihin tozlu sayfalarındaki canavar, yeniden uyanıyor.

Kuyrukçuları takmış peşine

Salyalar akıtarak ağzından,

Tuttuğunu yutmaya çalışıyor.

Zordur elbet dik durmak,

Kolay iş değil.

Ama sonsuza dek süremez bu karanlık

Yeniden doğacak güneş avuçlarından,

Karı delen kardelen gibi,

Yırtıp geçecek karanlığı…