Susturun şu uğursuz

Şuursuzca yankılanan sesleri

Kulağımı tırmalıyor

Bu ruhsuz ve amaçsız

Nereye varacağını düşünmeyen güruh

Fikrin yoksulluğunda

Beynimi kemirsin istemiyorum.

Bu kendiliğinden eriyen buzdağı gibi

Hangi ağacı

Topraktan kaydıracağı belli olmayan

Felaketin habercileri!

Kalbimdeki kini ve öfkeyi

Yok edemeyecekler!

Duracak kalbimin bir köşesinde

Ölüm naraları atan

Kendini yaşamamış aciz ruhlar;

Beni de alıp içlerinde

Kaybetmek istiyorlar

Ben!

Ben ki o ağaç seslerinin aşığıyım

Kuşların ve martıların ezgilerine

Ve yeryüzünde toprak ana ne verdiyse

Ruhsuz insanoğlundan başka

Ruhun güzelliklerini de severim elbet

Ama sussun artık karanlığı

Şuursuzca çağıran bu tiksinilecek güruh

Ben insana aşığım

Ben yaprağın dalında çiçek yeşermesi için

Çiçeğinden önce mevsimin kışı göndermesine

Öyle bir tutkuyla bağlandım ki

Elimde değil ki artık

Güzel olan her şey yüreğime serpiliveriyor

Ama bu dizgininden çıkmış

Yüreklere acı acı yankılanan

Yakarışımı duyuracak

Yeni yeni filizlenmiş tomurcuklar

Bir gün gelip naralarla coşkuyla açacaklar

Görüyorum, duyuyorum ta ilerde uzaktan

Yankılanıyor sesleri