Geçtiğimiz günlerde Kastamonu’nun Cide ilçesinde bir kömür ocağında meydana gelen göçükte mahsur kalan iki işçi hayatını kaybetti. Ölen işçilerden biri askerden yeni gelmiş ve kendine güzel bir gelecek kurma hayaliyle maden ocağında işe başlamış genç bir işçiydi. Diğer işçi ise kazadan birkaç gün önce “bir hafta sonra emekli olmak üzere” dilekçe vermişti. Son yıllarda madenlerde meydana gelen kazalar zinciri gitgide artıyor. Hangi yaşta olursak olalım, kapitalistler kârları uğruna işçilerin canlarını almaya devam ediyor. Kârlarına kâr katmak isteyen patronlar, maliyetli olduğu gerekçesiyle işçilerin can güvenliklerini sağlamıyor. İşçilerin ve işçilerin ailelerinin hayatları kapitalizm içinde yok olup gidiyor.
Madenler bir işyeri ya da işçilerin ailelerine ekmek götürmek için çalıştıkları yerler olmaktan çıkıp adeta savaş alanına dönmüş durumdalar. İşçiler her sabah yataklarından kalkıp işe değil, bir avuç kapitalist için kanlarını dökmeye gidiyorlar. Bu durumu şu güne kadar ölen maden işçilerinin sayısından anlayabiliyoruz. Türkiye’de 1941 yılından bu yana maden kazalarında 3 bin 712 işçi hayatını kaybetmiş, 373 bin 484 işçi de yaralanmış. Bununla birlikte iş kazaları ve ölü sayısı her geçen gün artıyor. Bugüne kadar madenlerde çok büyük kazalar da meydana geldi. Zonguldak’ın Armutlu beldesindeki taş kömürü ocağında 7 Mart 1983’te meydana gelen kazada 103 ve yine Zonguldak’ın Kozlu ilçesindeki taş kömürü ocağında 263 madenci yaşamını yitirmişti.
Bu kazaların nereden kaynaklandığını şu verilerden anlayabiliriz: 44 ilde faaliyet gösteren 772 madenden sadece 87 tanesinin işletme belgesi var. 469 madende işçilerin sağlık raporu tutulmamakta ve “Ağır ve Tehlikeli İşler Yönetmeliği”ne uyulmamakta. 428 madende sağlık kontrolü yapılmazken, 222 madende de işçilere genel çalışma şartlarıyla ilgili eğitim verilmemekte. Bunlarla birlikte son yıllarda madencilik sektörünün gelişmesi gibi gerekçelerle insan sağlığı ve iş güvenliğine hiçbir şekilde önem verilmemektedir. Üstüne üstlük mevcut olan “İş Güvenliği Yönetmeliği” de masraflı bulunarak değiştirilmeye çalışılıyor.
Gördüğümüz gibi kapitalistler adeta birer vampire dönüşmüş durumda ve her geçen gün kurbanlarının yani işçilerin kanlarını daha çok emmekteler. O madenlerde ölenler sadece işçiler değildir. Onların bakmakla yükümlü oldukları ailelerinin de hayatları sönmektedir.
Artık işçi sınıfının patronlara dur deme zamanı gelmiştir. Eğer işçi sınıfı sermaye sınıfını yok etmezse insanlık yok olacaktır. Kapitalistlerin karşısında durabilecek tek sınıf işçi sınıfıdır. Bu da ancak ve ancak örgütlü mücadeleyle olabilecek bir şeydir. İşçilerin zincirlerinden başka kaybedecek bir şeyleri yok ama kazanabilecekleri koskoca bir dünya var.