Haftanın üç günü staj yapan meslek lisesi öğrencileri ile bir sinema filmi üzerine konuşuyorduk: “Güzel mi, gidelim mi, değer mi?” Sohbet grubu kalabalıklaştı. Bir ara kızlı-erkekli grubun karşılıklı konuşması bir açık oturuma dönüştü:

-O filmin yönetmeni teröre destek veriyormuş, gitmeyelim

-Ben gittim izledim. Anlatayım.

-Ben duydum. Kadınları aşağılıyormuş. Feminist bakmıyormuş.

-Aman canım, başkaları da yönetmenine AKP’li diyor.

-Ben izledim arkadaşlar. Bence kötü bir film değil. Ne alakası var terörle. Adam her yerden insan almış. Rum da var, Ermeni de var, Türk de var adamın filminde. Bence güzel.

-Zaten hep böyle yapıyorlar. Bir terörist diyorlar. Bir değil diyorlar. Ne diyorlar ya?

-Hakikaten nedir bu ya. Bak “hayır” dersek biz de teröristmişiz!

-Yok ya, tabi ki “hayır” diyeceğim. Var mı, evet diyen arkadaş?

-Ben “evet” diyeceğim valla, ben bu sefer oy kullanabiliyorum. Böyle iyi gidiyor. Adamlar yol yaptılar, metro yaptılar. Daha ne yapsınlar.

-Yapacaklar tabii, parasını almıyor mu herkesten, sanki babasının hayrına yaptılar arkadaş!

-Ondan öncekiler niye yapmadı peki madem öyleyse?

-Onlara soraydın “niye yapmamışlar” ben mi yapmadım? Hem ne alakası var bu seferki oylamada senin barajının, yolunun. Yaptılarsa yaptılar. Tek bir kişiye bütün yetkileri veriyorlar. Ne yapacağı belli mi olur, arkadaş.

-Geçen gün babam da öyle dedi. Valla ne yalan söyleyeyim, ben AKP’yi seviyorum. Biz ailecek AKP’ye oy verdik. Ben de oy kullanabiliyorum bu sefer. Ama “hayır” diyeceğiz. Babam bu kadar ileri gitmeleri tehlikeli diyor.

“Hayır” diyenlerin ağırlığı artınca “evet” vereceğini söyleyen öğrenci bu defa bir umut bana döndü ve “Siz de evet diyeceksiniz değil mi?” dedi. Bütün bu karşılıklı tartışmaları sırasında sessiz kalmam nedeniyle böyle düşünmüştü. Ben de “Eğer sonunda iyi bir şey olacaksa hepimiz için olacak, kötüyse de hepimize kötü olur. Ben, sen fark etmez. O yüzden bence gelin birlikte karar verelim. Ya hep beraber evet diyelim. Ya da hayır diyelim. Ben size tek tek neye oy verdiğimizi söyleyeyim. Siz iyi mi olur, kötü mü olur karar verin” dedim. Hemen hepsi yaşları 18 olduğu için oy kullanacaktı. Ama evden, sokaktan ne duydularsa o düşünceyi savunuyorlardı. Önerimi kabul ettiler. 4 tane önemli maddeyi onlara anlattım. Sonra da her biri iyi mi, kötü mü olur diye tartıştılar. Hiç biri iyi olur demediği gibi “yok artık, pes artık” gibi cevaplar verdiler. Gerisini konuşmayı da sonraki sohbetlerimize bıraktık. O gün için konuştuğumuz 4 maddeye hep beraber “HAYIR, kabul etmiyoruz” dediler.