Yaşadığımız topraklarda kadınlar değersiz görülmeye devam ediyor. Erkek egemen zihniyete sahip siyasilerin kadını bir cinsel obje olarak görmeleri, kadınları “zavallı, korunmaya muhtaç ve cahil” olarak görmeleri, televizyonlarda sürekli kadın bedeninin reklam malzemesi olarak kullanılması, emekçi bir kadın olarak benim kanıma dokunuyor. Kadınlar fikirlerine, yeteneklerine bakılmaksızın ikinci plana itiliyor. Son bir ayda öldürülen kadın sayısı 47’ye yükselmiş durumda. Kadınlar sokak ortasında dövülüyor, öldürülüyor, tecavüze uğruyor.

Fabrikada çalışan işçi kadınların kimisi evli, kimisi bekâr, kimisi de dul. Özellikle dul kadınlar erkek işçiler tarafından hedef tahtasına oturtuluyor. Kadın rahatsız olmasına rağmen kimseden destek görmeyince sineye çekip işine devam ediyor. Bu duruma boyun eğmeyen kadınlar sokağa çıktıklarında ve haklarını aradıklarında ise erkek egemen devlet kadınların karşısına polisi çıkarıyor. “Kadın aklınla sesini çıkarma” deniliyor. Yani kadınların çilesi bitmek bilmiyor. Tepemizdekiler biz işçileri alt tabaka olarak görseler de bizler emeğiyle geçinen işçileriz. Ülke büyüsün diye bizleri öldüresiye kadar sömürüyorlar. Siyasi fikirlerini bizlere aşılamaya çalışıyorlar. İşçileri birbirine düşürüp bölmeye çalışıyorlar. Gözlerimizin içine baka baka yalan söylüyorlar. İşçileri korkutup, istikrarsızlık, terör tehdidiyle onları desteklemelerini istiyorlar. Neden bunların ikiyüzlüce yalanlarına kanalım ki, işçilere verdikleri sözlerin hiçbirini tutmadılar. Bunlardan birisi de taşeronlaşmayı kaldırmaktı. Şimdi ben bir kadın işçi olarak bunun neyine evet diyeyim? Hayır dememin çok nedeni var!