Geceye doğru yol alıyorum,

Gün arkamdan geliyor.

Karanlığın içinde sayısız gölge,

Belli belirsiz

Anlam kazanıyor yaklaştıkça.

Ne bir ağaç, ne de taştan bir heykel.

Kimi zayıf kimi şişman,

Kimi uzun kimi kısa,

Kimi kadın kimi erkek

Bir arada yalnız ve ürkek.

Geceye doğru yol alıyorum,

Gün arkamdan geliyor.

Aydınlandıkça caddeler

Güneşe doğru dönüyor

karanlıktan yorgun düşmüş bedenler.

Soru dolu gözlerle bakıyorlar

Nasırlı ellerine ve birbirlerinin yüzlerine.

Nasıl düşmüşlerdi bu karanlığın pençesine?

Bir ses yükseliyor inceden

“Biz bir aileyiz” diyen

Kelli felli göbekli bir beden.

Kirli eller, samimiyetsiz bir gülüş

Ve yalanlarla dolu bir çift göz.

Böyle biri olamaz bizim aileden.

Kurtulmanın vakti geldi artık karanlığın pençesinden

Yepyeni bir gün doğumu bekliyor bizi

Kızıl ışık huzmesi pusulamız olsun yeniden.