Ortalık birden bire sus pus oldu

Türkülerin melodisi kesildi

Ne oldu da başımıza bela oldu bu sessizlik

Herkes birden bire kalbini yerlere mi bıraktı

Attı mı uçurumdan yüreklerini

Yok!

Yok, ben buna inanmam

Gözüm görse kalbim buna inanmaz

Olmaz ki

O zaman kalpsiz yaşanmaz

Yaşanmaz ki kalpte umut taşınmadan

Yaşanmaz

Yaşanmaz ulan yaşanmaz

Gözüne koca koca dağlar verirler

Gözlerine bir dağ verirler

Gözdağı verirler sana

Korkudan yüceltilmiş içi boş bir gözdağı…

Sokaklarda çıldırasım var

Bağırıp çağırıp insanların yüzüne

Haykırasım var

Nerde ulan kahvehanelerde kesen delikanlılığın

Nerde bacım senin analıktan gelen vicdanın

Hani bebelere kıyamazdın kıyılamazdı

Kıyıyorlar ulan hem de kimisine

Daha doğmadan anasının karnında

Kıyıyorlar elleri kırılası kahrolası

Elleri kamalı kanlı haydutlar

Hani sizin merhamet nere gitti

Nerelerde oyalanır

Mevsimsiz, baharsız, sevgisiz…

Neyse!

Neyse öfkeden kuduruyorum

Niye kimse uyanmıyor derin uykudan

Tesellide insan öfkelenir mi?

Bir teselli bulamıyorum işte

İt soyunun gırtlağına beş parmaklı ellerimi

Dayayıp hıncımı alana kadar!

Nerde bağıra bağıra oynayan çocuklarınız?

Nerelere gizlediniz billur sesli bülbülü?

Her yer toz, toprak, taş, duvar

Toprağa bak

Yarına neler için gebedir

Şiştikçe şişiyor toprak ana

Gencecik delikanlı ölülerini

Bağrına basmış

Vicdanlar körelince ağlasa da duyulmaz

Bunca derde katlanabiliyor mu insan

Yok

Ben buna da inanmam

İnanamam işte inanmam

Benim heybetli fırtınalı toprağım

Rüzgârlara karışacak yarın

Yarın fırtınaya kavuşacak

Fırtınalar alıp bizi yarınlara taşıyacak

Biliyorum

Biliyorum böyle olacak ebedi sonsuzluk

Yoksa bilmesem fırtınanın çıkacağını

Nasıl dayanırdı

Yüreğim, yüreklerimiz

Bu umursuz gövdeleri delip deşen zulümlü acılara

Yarın fırtınaya varsak

Yarından sonraya da

Mutluluğa varacak zorlu yokuş yollarımız.