Tuzla tersanelerinde 15-16 Haziran Direnişinin 38. yıl dönümünde “grev, grev, grev” sesleri yükseldi. Son bir aydır hazırlıkları sürdürülen ikinci tersane grevi, “Kuralsız Yasadışı Çalışmaya Son, İnsanca Çalışma ve Yaşam Hakkı İçin Grevdeyiz” parolasıyla başladı. Tuzla Tersanesi önünde yapılan greve yaklaşık 5 bin kişi katılarak destek verdi.
Limter-İş sendikası sabah 07.30’da ilk toplanma yeri olan İçmeler Tren İstasyonunda işe giden işçilere seslendi. “Bugün işe gitmeyin”, “ölümlere sessiz kalmayın”, “grev kırıcılığı onursuzluktur”, “yasadışı üretime karşı çıkın” çağrısında bulunan sendika, tüm işçileri greve katılmaya davet etti. Aralarında UİD-DER’in de olduğu kitle, sloganlar, dövizler ve pankartlarla İçmeler Tren İstasyonundan Tuzla tersaneleri önünü kadar yürüdü.
IMG_0198.JPG [1]
Tuzla tersaneleri önünde yol trafiğe kapatıldı. Öğlene doğru Deri-İş, TÜMTİS, Nakliyat-İş, Tez Koop-İş, Hava-İş, Harb-İş sendikaları da alana gelerek greve destek verdiler. Unilever ve Arçelik işçileri de greve destek verenler arasındaydı. Ayrıca Birleşik Metal-İş’in düzenlediği “Genç İşçiler Buluşması”na katılmak için Şili’den, Bolivya’dan, Arjantin’den, Brezilya’dan, Venezuela’dan, Fransa’dan gelen genç işçiler ve sendikacılar da greve desteklerini sundular.
Grev alanında ilk konuşmayı Limter-İş sendikası başkanı Cem Dinç yaptı. Dinç şöyle konuştu: “Bugün burada adaletsiz ve kuralsız çalışmaya son verin diye patronlara, hükümete ve devlete sesleniyoruz. Burada bir vahşet yaşanıyor. Fakat bizlere her türlü yalanı söylediler. Cahil dediler. Soruyoruz, son model gemileri yapanlar da cahil dediğiniz işçiler değil mi? Bir aydır grev hazırlıklarını sürdürüyoruz, patronlar pazartesi işe gelmezseniz hepinizi işten atarız diyerek greve işçilerin katılmasına engel oluyorlar. Yürüyecek henüz çok yolumuz var. Sınıfsız, sömürüsüz bir dünya kurana dek mücadelemiz sürecek”. Dinç’in ardından DİSK başkanı Süleyman Çelebi ve direnişteki Unilever ve Arçelik işçileri de söz alarak birer konuşma yaptılar. Greve Harun Topaloğlu, Koma Çiya ve Hilmi Yarayıcı türküleriyle destek verdiler. Saat 14.30’da Limter-İş genel sekreteri Kamber Saygılı’nın konuşması ile grev sona erdi.
UİD-DER gerek 27-28 Şubat grevinde gerekse 16 Haziran grevinde Tuzla tersane işçilerinin yanında oldu. 16 Haziran grev hazırlıkları sürecinde hemen hemen tüm basın açıklamaları ve yürüyüşlerde yer alarak, “Tersanelerde ölüme son” çığlığına sesimizi kattık. Grev günü sabahın erken saatlerinde derneğimizin şapkalarını da giyerek greve katıldık. İşçiler hükümetin ve polisin baskısından yakınıyorlardı. Greve katılımın işten atılma korkusu nedeniyle düşük olduğu, bu sabah işçilerin özel servislerle çok erken işbaşı yaptırıldığı dile getiriliyordu. Gerçekten de sabahın erken saatlerinden itibaren polis, grevi kırabilmek için tüm tersaneler bölgesinde yoğun bir baskı kurdu ve işçileri dışarıya çıkmalarına engel oldu. Ama öncü işçiler pes etmeyeceklerini, “tersanelere mutlaka işçilerin denetlediği bir sendikayı sokarak sorunlarını çözeceklerini” söylüyorlar.
5 yıldır kaynakçı olarak tersanelerde çalışan bir işçi kardeşimiz ise, taşeron firmaların düşük ücret ve sigortasız işçi çalıştırdıklarından ve fazla mesailerle sosyal hayatlarının yok edildiğinden yakınıyordu. Tersanede çalışmaktan dolayı astım olduğunu, greve işyerinden tahminen 2 kişinin katıldığını, fakat çoğunluğunun işten atılma korkusu ile burada olmadığını söyledi bize. Urfalı bir tersane işçisi ise, iş kazalarının üstünün örtüldüğünü, dışarıya duyurulmadığını, kendisinin çalıştığı tersane somutunda örnekleyerek anlattı. Konuştuğumuz pek çok işçi benzeri koşullardan söz ettiler. İşçilerin büyük çoğunluğunun örgütsüz olduklarını, kendilerine, mücadelelerine ve sendikalarına güvenmediklerini ve bu nedenle grev alanında olmadıklarını dile getiren işçi arkadaşın bu sözleri soruna parmak basar nitelikteydi.
Gerçekten de Tuzla tersane işçileri gibi tüm işçilerin de esas sorunu örgütsüz ve dağınık olmalarıdır. Örgütsüz olduğumuz için, patronlar karşısında tam anlamıyla bir hiçiz. İş kazası geçirip ölen, sonra da boynuna ip takılarak tersanenin güvertesine asılan işçi kardeşimizin ölü bedenine bile sahip çıkamıyorsak, bunun nedeni örgütsüzlüktür. Tüm işçi kardeşlerimiz ölüm korkusu yaşamalarına, sıra kimde diye düşünmelerine rağmen greve katılmıyorsa, bunun nedeni örgütsüz olmamızdır. İşten atılmaktan, aç kalmaktan korkuyoruz. Ama korkularımız ne ölümleri durduruyor ne karnımıza giren lokmaları artırıyor. Korkunun kara duvarını yıkmalıyız, bir araya gelerek örgütlenmeli ve militan sınıf sendikacılığını işyerlerinde egemen kılmalıyız. İşte o zaman tüm taleplerimizi tersane patronlarına kabul ettirebilir ve ölümleri durdurabiliriz. Haydi örgütlenmeye, haydi mücadeleye!
Birleşen İşçiler Yenilmezler!