“Haktan yana nasibimiz kıt, ama umudumuz sonsuz” diyordu Albert Parsons, 1877’de büyük Demiryolları Grevi sırasında...

Gece ile gündüz birbirine karışmış

Çocuklar makine başında

      Bitkinler,eriyip gidiyorlar...

İşçiler aç,

İşçiler sefil,

Barakalarından yağmur damlıyor,

      Pencerelerden rüzgâr doluyor içeriye.

Fabrikanın bacalarından yoksulluk tütüyor.

14 saat,

16 saat,

Henüz 40’ında

      Ölü bedenler...

Bıçak kemiğe dayandı.

Al kaderini,

      Tut boynunu ellerinin arasında

            Ve sık boğazını var gücünle

Yaşamı değiştir,

      Bir çiçek bahçesine dönüştür dövüşerek.

Fırtına ha koptu ha kopacak

Fırtına ha koptu ha

Fırtına ha koptu

Fırtına ha!

Amerika’nın dört bir yanı sarsılıyor grevlerle;

Amerikan burjuvazisi şaşkın

      Ve korku içinde

Korku büsbütün sarmış burjuvaziyi...

1 Mayıs sabahı alanlar gelincik tarlasını andırıyor

      Bayraklarıyla işçiler Amerika’yı baştan aşağı kızıla boyamış.

Haykırıyor işçiler: “8 saat çalışma, 8 saat uyku, 8 saat canımız ne isterse!”

Chicago’da iki sınıf karşılaştı 1886’da

Bir yanda korkunun pençesinden kurtulamayanlar

Bir yanda haklılıklarından korku nedir bilmeyenler.

1887’de dört canın nefesi kesildi yağlı urganla.

İnançlıydılar, kararlıydılar, korkusuzdular...

Haykırıyordu August Spiece:

“Burada bir kıvılcımı ezeceksiniz, ama şurada, burada veya orada

      arkanızda ve önünüzde her yerde alevler yükselecek.

            Bu gizli bir ateştir. Bunu asla söndüremezsiniz!”

Ve o ateş sönmedi,

Her 1 Mayıs’ta alanlar kızıla boyanıyor yeniden

Tüm gücüyle dünya işçi sınıfı bırakılan mirası haykırıyor:

“Yaşasın 1 Mayıs! Yaşasın İşçi Sınıfının Uluslararası Mücadele Birliği”

Yeniden,

      Azimle,

            Sabırla kıvılcımlar yakılıyor.

Taptaze,

      Yenilenerek,

            Geçmişi unutmadan...