Ben görme engelli, işsiz bir işçiyim. Diğer işçi ve emekçiler gibi gitgide büyüyen işsizler ordusunda yer alan engelli işçiler, iş bulma sıkıntısını daha da fazla yaşamaktalar. Geçtiğimiz günlerde yürürlüğe giren İstihdam Paketine göre, engelli işçilerin iş bulmalarına daha da engeller konulmaktadır. İş bulma umutları yeni yasayla sıfıra indirilmektedir. Özel sektörde daha önce işçi sayısının yüzde 6 oranında özürlü çalıştırma şartı, yüzde 3’e indirildi. İşverenler, 50 veya daha fazla işçi çalıştırdıkları işyerlerinde yüzde 3 özürlü, kamu işyerlerinde ise yüzde 4 özürlü işçiyi, meslek, beden ve ruhi durumlarına uygun işlerde çalıştıracaklar.

Günümüzdeki engelli hakları da yine geçmişte engelli sınıf kardeşlerimizin mücadeleleri sonucunda elde edilmiştir. Ancak engellilik halinin yüzde 40 olması ve bunu da bir raporla ispat etme zorunluluğu, engelli insanların önüne yine engeller çıkartmaktadır. Burjuvazinin bu haklara koyduğu engeller de İstihdam Paketiyle sınırlı değildir. Aynı zamanda sakatlık raporu alıp bu haklardan yararlanma umudu içindeki engelliler, prosedürler yığını içinde boğulup kalırlar. Her şeye karşın bu rapora sahip olunsa da ve engelsiz bir işçiye göre emeklilik prim gün sayısı daha düşük olsa da, engelli işçi bir iş bulup çalışamaz. Bu haklar engelli işçilere ayrıcalık gibi görünmektedir. Kapitalizmin doğası gereği kâr hırsında olan patronlar sınıfının işine yaramayan bu görece vasıfsız engelli işçiler tercih edilmemektedir. Bununla birlikte günümüzde engellilerin sahip oldukları bu haklar sözdedir ve daha çok sömürünün gizlenmesi içindir. Ayrıca yaşadığımız sistemin insana değer vermez doğası, özürlü işçinin özür durumuna göre istihdam edilmesini de engellemektedir. Bundan dolayıdır ki her işçi gibi yeni İstihdam Paketiyle engelli işçiler için de emeklilik bir hayal olmaktadır.

Dahası, bu kokuşmuş sistemde engelli işçilerin yaşadıkları sorunlar sadece işsizlikle sınırlı kalmamaktadır. İşsiz bırakılan engelli insanlar “yarım”, “eksik” vb. gibi nitelemelerle küçük-burjuva acıma duygularına maruz kalmakta ve kendilerine uygun çeşitli işlerde çalışabilecekleri halde ancak başkalarının yardımları ile hayatlarını sürdürebilecekleri yaşam koşullarına itilmektedirler. İşte bundan dolayı kapitalist üretim ilişkileri değişmedikçe ne engelli işçiler kendilerini içine hapsettikleri dünyadan çıkabilir, ne de engellerini kabul edip özür durumlarına göre yapabilecekleri bir iş bulma şansı elde edebilirler. Sadece her şeyin insanlık adına üretildiği bir toplumda engelli de olunsa iş bulmak ya da burjuvazinin zihinlerde yarattığı engelleri aşmak mümkün olacaktır.

Örgütlü mücadele içerisinde olan engelli bir işçi olarak farkındayım ki, kapitalizmin işçi sınıfı üzerindeki zulümleri tüm işçiler üzerinde aynı olmaktadır. İster sağlıklı bir işçi, ister engelli bir işçi olunsun işçi sınıfının safındaki her birey kapitalizmin çelişik ve ikiyüzlü doğasında yaşamını sürdürmektedir. İşte bundan dolayı, işçi sınıfının örgütsüzlüğünden güç alan burjuvazinin tüm engellerine, “engellerimize” rağmen karşı koyacağız.  Mücadelemizde engel tanımayacağız!

Örgütlüysek Her Şeyiz, Örgütsüzsek Hiçbir Şey!