Ben bir fabrikada beyaz yakalı bir işçi olarak çalışıyorum ve ilk işim. Neredeyse tüm gün ayakta, koşturmacayla geçiyor. Geçenlerde iki gün boyunca üretimde, ayakta çalıştım. Bu iki gün sonunda ayaklarımda dayanılmaz bir ağrı vardı. Sebebini düşündüğümde sonradan aklıma tüm gün ayakta çalıştığım geldi. Sonra üretimde tüm gün ayakta çalışan arkadaşlar gözümün önünden geçti. Üstelik çoğu kadın işçi. Yani eve gittiklerinde ayaklarını şöyle bir güzel uzatıp derin derin nefes alıp dinlenme şansı olmayan kadın işçiler… Yaklaşık 10 saat, mesai olursa en az 12 saat, fabrikada ayakta çalış, sonra bir de eve git çalış…

Özellikle kadın işçilerin durumunu gözümde canlandırdığımda hayatımızın kurulu bir robotunkinden farksız olduğunu düşündüm. Sabah kalk işe git, akşam eve gel; yemek yap, çocuklarla ilgilen, uyu sonra tekrar işe git. Hayat böyle akıp giderken durup düşünmeye nasıl fırsat olacak diye düşündüm sonra. İşte bu ağır çalışma koşulları biz işçilere nefes aldırmıyor. Haklarımızın, çıkarlarımızın ne olduğunu düşünmeye fırsat bırakmıyor. Bu sömürü düzeni bize vakit bırakmıyor; ne düşünmeye, ne de yaşamaya!

Daha önce bu kadar haksızlıklar, adaletsizlikler karşısında neden işçiler mücadeleye destek vermiyor diye yargılıyordum. Ama şimdi bu yaşam ve çalışma koşullarının ağırlığı karşısında işçilerin kendiliğinden sorgulamasını ve kendi çıkarları için örgütlenmesini beklemenin haksızlık olacağını düşünüyorum. İşçiler bir yandan kendi yaşadıkları olaylardan dersler çıkarıp öğrenirlerken, mücadelede yer alan diğer işçilerin de yol gösterici olması gerektiğini öğrendim UİD-DER’den. Bizler robot değiliz, kadınıyla erkeğiyle etten kemikten insanız ve daha sağlıklı koşullarda çalışmayı ve yaşamayı hak ediyoruz. Mesailer yerine ücretlerimizin yükseltilmesini, iş saatlerinin kısaltılmasını istiyoruz. Ama istemekle olmuyor tek başına, bunu kazanmak için emek harcamalıyız.