Çalıştığım metal fabrikasında iş ayakkabısının olmaması ile başladı sorunlar. İlk işe başladığımda haliyle birikmiş olan borçlarım ve çalışma zorunluluğum vardı. Bundan dolayı iş ayakkabısı vermemelerine ses çıkaramadım. Zaten hep böyle bağlamazlar mı elimizi kolumuzu. Aradan aylar geçmesine rağmen hâlâ uygun ayakkabı vermemişlerdi ve ben idareten bir numara küçük, giyilmiş bir ayakkabıyı giymeye devam ediyordum. Hem ayakkabıdan bulaşan mikrop yüzünden ayağımda mantar oluştu hem de topuğuna basarak giydiğimden birkaç kez iş kazası riski atlattım. Bu durumu vardiya ustasına söylememe rağmen her defasında görmezden geldiler ve ben tek başıma şikâyet etmeye devam ettikçe gözlerine batmaya başladım.

Sıkıntılar saymakla bitmez bir hale gelmeye başlamıştı. Kullandığımız kimyasallardan dolayı ellerimiz yara bere içinde kalıyordu. Uygun olmayan eldivenlerden dolayı iş kazaları geçirenler oldu. Bir arkadaş elini makineye kaptırdı ve bir ay işe gelemedi. Arkasından “işe gelmemek için yalandan rapor aldı” diye laf yaydılar aramızda. Başka bir arkadaşımız omzuna düşen palet yüzünden eskisi gibi çalışamıyordu, sonra da sürekli psikolojik baskı nedeniyle daha fazla tahammül edemedi ve işten ayrıldı. Üretim adetlerini sürekli yükselttikçe çalışma arkadaşlarımızla birbirimize girer olmuştuk. Biri lavaboya gitse diğerlerinin gözüne batar olmaya başladı ve üretim sayısının düşük çıkmasının sebebi o kişi olarak gösteriliyordu. Çay saatlerinde insan gibi çay içmek isterken karşımıza sadece zift gibi dem çıkıyordu. Bir gün midemin ağrısı nedeniyle tahammül edemedim ve çayın yanında suyunu da getirmelerini rica ettim. Fabrikada adım dedikoducuya çıkartıldı patron sever birkaç kişi tarafından. Hatta yetinmediler, diğer arkadaşlarımı bana karşı kışkırtmak için toplantı yaptılar. “Herkes halinden memnun sana ne oluyor da orada burada dedikodu yapıyorsun?” diyerek arkadaşlarıma karşı öcüymüşüm gibi göstermek istediler beni. Bu arada hâlâ uygun iş ayakkabısı vermemişlerdi ve ben topuğuna basarak giymeye devam ediyordum. Sanki bu durum benim keyfi bir davranışımmış gibi üst üste tutanak tuttular ve nasıl bir korkuya kapılmışlarsa beni yaka paça darp ederek işten attılar. İşten atıldığım gün bir arkadaşım arayıp “ben sana demedim mi su isteme diye” diyerek sağ olsun “destekte” bulundu.

Geçim sıkıntısı, hayat pahalılığı, işsizlik korkusu, ev kiraları, maaşlarımız hariç aralıksız yağan zamlar, baskılar gözümüzü görmez, kulağımızı duymaz, ruhumuzu hissetmez bir hale getiriyor. Bu sorunların hiç biri benim tek başıma yaşadığım sorunlar değil, hepimizin, işçi sınıfının sorunlarıdır. Ben bunun ardından yapmam gerekeni yaptım, işe iade davamı başlattım. Ben bunu yapan son örneklerden biri olacağım. Çünkü arabuluculuk yasası ile birlikte doğrudan mahkemeye giderek işe iade davası açmanın önünü kapattılar. Gün gelecek işçi sınıfı, bize bir bardak suyu bile çok gören patronlar sınıfından her şeyin hesabını soracaktır. Buna inanıyorum.