Bugün her fabrikada işverenler işçilere saldırıyor.

Geçen hafta bir işçi arkadaşımız fabrikada küfrettiği için “iş kanununun 25. maddesinin II. g ve h fıkrasından” dolayı işten atıldı. Olayın üzerinden fazla bir zaman geçmeden bir benzeri daha yaşandı. Fakat bu kez küfreden kişi bir işçi değil, patronun temsilcisi olan bölüm şefiydi.

Sendika temsilcisi arkadaşımız bir dilekçe ile durumu disiplin kuruluna ilettiğinde ise, “şeflerin ve amirlerin muaf olduğu” söylendi kendisine. Yani iş kanununun bu maddesi işçilere gelince katı bir biçimde uygulanıyor, işverenin adamlarına gelince uygulanmıyor.

Maalesef bu olay tek değil. Çalıştığımız fabrikalarda bu tür olaylarla sık sık karşılaşıyoruz.

Patronlar yasaları keyfi bir biçimde uyguluyor yahut işlerine geldiği gibi yorumluyorlar.

Aktardığım olay bunun canlı bir örneğidir. İşyerindeki arkadaşlarla bu meseleyi konuştuğumuzda, herkes, “örgütlü olmadığımız için tepki gösteremiyoruz” düşüncesinde hemfikirdi.

Oysa bu, doğru ama eksik bir düşünceydi. Çünkü yapmamız gereken tam da böylesi uygulamalar karşısında ve çıkarlarımızı savunan talepler etrafında örgütlenerek mücadele etmekti. Böylece hem birliğimizi sağlayabilir hem de patrona gücümüzü gösterebiliriz.

İşyerlerindeki keyfi uygulamaların önüne geçmenin tek yolu budur.