Daha değil dur!

Ağır işliyordu zaman

Ve ağır vuruyordu ateşi çeliğe

Sen göğsünü siper ettiğin gecede dur.

Dinecek bu fırtına

Bu gecenin sabahında

Kırılan dalların sorulacak hesabı

Hazır dur

Alev sarmış dört bir yanı

Bıçak sırtı yaşamak

Yaşamak sancılı

Yaşamanın hatırına

Vur cellâdın sırtına

Döktüğümüz her damla kan için

Korkma vur.

Binlerce yıllık ağıtlar yükseliyor

Tek yürek olmuş insanlığın onuru

Unutmadık kavgaya gireni

Mahpusluk çekeni

Darağacı çiçeklerini

Unutmadık asla

Bizi kendinden bileni

Koşmalıyız

Ta ki çatlayana dek ayaklarımız

Kopmalı çığlıklar bedenlerimizden

Yeryüzü taşmalı öfkemizden

Ve kurtulmalı köleler zincirlerinden…