Bu günler başka bir güzel oluyor benim memleketim. Baharın ılıklığı, portakal çiçeklerinin mis kokusu, şenlendiriyor sokaklarımızı. Yol kenarlarında açan kızıl gelincikler hemen yanındaki papatyalara gülümsüyor. Bahar, sarı sıcak havalara bırakmadan yerini, uzun yeşil başaklar tarlalarda hafif meltem rüzgârlarıyla salınıp duruyor. Gülümseyen güneşe selam vermek isteyen börtü böcekler çıktı artık yuvasından. Kuşlar ahenkli ötüşüp, bir taraftan da yuvalarını yaparlar bu havalarda. Çocuklar kızlı erkekli sokakları dolduruyor şimdi. Dedim ya bu günler başka güzel benim memleketim; umudun boy verdiğini, güzel günlerin her an kapımızı çalacağını muştular sanki bizlere.

Bizler böylesi güzel günlerin tadına varalım, evimize ekmeğimizi getirelim, ruhumuza doğayı yaşatalım diye yıllar evvel mücadele etmiş işçi kardeşlerimiz. 8 saat işimiz, 8 saat uykumuz olsun, 8 saat de canımız ne isterse onu yapalım diye tüm dünyadaki işçi kardeşlerimiz el ele vermişler ve dayanışma ile, mücadele ile başarmışlar. İşte o gün bu gündür tüm dünyada 1 Mayıs biz işçiler için mücadele ve dayanışma günü olmuş. Eee biz işçiler de bu güne sahip çıkıp, her 1 Mayıs’ta sokakları şenlendirmiyor muyuz? Elbette kızıl flamalarımızı alıp elimize, kırmızı önlüklerimizle çıkıp sokaklara el-ele kol-kola haykırıyoruz bu yıkılası düzene. Ama bunları daha büyük bir güçle yapmalıyız.

Bugün işçiler 8 saat çalışamıyorlar ne yazık ki. Geçmişte kazanılan haklar yavaş yavaş bazen de göz açıp kapayıncaya kadar elimizden alınıyor. Bizler ne kadar örgütlü olursak haklarımıza o kadar sahip çıkabiliriz. Geçmişte alınan hakların bu düzende baki kalmasını beklemek bizler için büyük yanılgı olur. Bugün ben 10 dakika öğle yemeği yedikten sonra toplamda 12 saat çalışıyorsam benim gibi milyonlarca insan da çalışıyordur. İşte bu sebeple tüm dostlarıma diyorum ki:

Dünyanın bir başka yerinde kış kıyamet olmuşsa, benim memleketim bahar olmuş bana ne. Eğer burjuvaların kirli emelleri için dünyanın bir başka yerinde çocuklar ölüyor ya da aç kalıyorsa, benim memleketimde portakal çiçekleri açmış bana ne. Eğer bir işçi tek bir işçi yerin yedi kat dibinde 12 saat kömür çıkarıp orada da can veriyorsa, börtü böcek güneşe selam durmuş bana ne. Tarlada hasat altında çocuklar can veriyorsa, başaklar rüzgârla dans etmiş bana ne. Çöpte ekmek aramak zorunda kalan milyonlarca insan evsizse, kuşlar yuva yapmış bana ne. İşçi dostlarımız birleşip kızıl önlükleri ile “biz bu hayatı yaratıyoruz” diyerek mücadeleye atılmıyorsa, gelincikler papatyaları selamlamış bana ne. Benim çocuğum gazoz kapağını toplayıp oyuncak yapıp da 12 yaşına bastığında işe gidiyorsa, tecavüzcüsü ile evlendirilmesinin doğru olduğu söyleniyorsa mümkün değil baharı yaşamak, mümkün değil “oh be mis gibi doğa” demek. Tek mümkün olan her günü 1 Mayıs yapmak her günü Mücadele ve Dayanışma günü yapmaktır. İşte bu sebepledir ki biz işçiler sadece kendimizi değil yanı başımızda, az ötemizde, arkamızda ya da çok uzağımızda bulunan diğer işçi kardeşlerimizi de mücadeleye katmalı, koluna girip birlikte yürümeliyiz. Eşimiz, kızımız, oğlumuz, kendimiz eğer mücadele etmezsek değil 8 saat istediğimizi yapmak nefes dahi alamayız. Ve gelecek kuşaklar bizi lanetler. Bizler böyle bir laneti istemiyoruz. Mücadele ve dayanışmayı büyüterek güzel günlerin muştusuna sahip çıkmalıyız.