Merhabalar, ben bir devlet hastanesinde temizlik işi yapan bir kadın işçiyim. Bu seneki 1 Mayıs’a kızım ve kardeşimi de götürdüm. Onların da o coşkuyu, güzelliği görmelerini ve yaşamalarını istedim. Tabi onların katılması pek kolay olmadı. Önce kardeşimin kocasından izin almamız gerekiyordu. İlk söylediğimizde kabul etmedi. Kardeşimin bacağında protez olduğu için kargaşa olursa kaçamayız diye istemedi. Ama ben daha önce de gittiğimi anlatıp onu ikna ettim. Tam izin işine sevinmişken bu kez de kızımın almış olduğu yıllık izni iptal etmeye çalıştı patronu. Kızım bir mağazada çalışıyor. Patronu anneler günü nedeniyle satışlarda yoğunluk olur diye izne çıkışını istemedi. Bunu öğrenince hem ben hem de kızım çok üzüldük. Ama yine pes etmedik. Bu izin için epey kafa yorduk ve izni almayı başardık. Ve sonunda 1 Mayıs’ta alanlardaydık!

Ben 3 yıldır 1 Mayıs’a katılıyorum. Ama bu sene beni ayrıca heyecanlandırdı. Çünkü kızım ve kardeşimle omuz omuza UİD-DER kortejinde yürüdük. Kardeşimin bacağında ciddi ağrılar olmasına rağmen, o coşku onu çok mutlu etti. Kızım ve kardeşim miting boyunca halaylar çekip, marşlara eşlik ettiler. Biz ailecek 1 Mayıs’ı coşkuyla kutladık.

Bizler şunu bir kere daha anladık. Önümüze çıkan zorluklar karşısında pes etmemeliyiz. Mücadele etmeye devam etmeliyiz. Bizler işçiyiz, üreteniz. Patronların saldırılarına karşı dimdik ayakta durmalı, mücadeleyi bırakmamalıyız.

Yaşasın 1 Mayıs!

Yaşasın Örgütlü Mücadelemiz!