UNO işçilerinin bir süredir örgütlenme mücadelelerinden kaynaklı direnişte olduklarını öğrendim ve direnişlerinin 6. gününde fabrikaya ziyarete gittim. İşçiler fabrika önünde beklemeye devam ediyor. İşe geri alınmaları bir tarafa UNO müdürüyle görüşmek için dahi fabrikaya alınmıyorlar. Görüşme talepleri içerden direnişe destek veren işçiler tarafından iletiliyor. Bugün vardiya çıkışı yaklaşık 10 işçi servislere binmeyerek, alkışlarla direnişe destek verdi. Daha sonra direnişteki arkadaşlarının yanlarına gelen işçiler, görüşme taleplerini ilettiklerini, müdürünse “ancak yarın görüşebiliriz” dediğini belirttiler. Bunun üzerine işçiler ertesi gün tekrar gelmek üzere fabrikadan ayrıldılar.
Yaşadığı mahallede UNO işçisi bir arkadaşla da sohbetimiz oldu. İşyerindeki çalışma koşullarını ve tepkilerini şöyle anlattı: “Ben 2006’dan beri UNO’da çalışıyorum. Aldığım ücret 3 ayda 1 milyar 100 milyon. Asgari ücretten bile az. Sürekli mesaiye kalmak zorunda kalıyoruz. İş koşulları ağır, çok kaza oluyor. Neredeyse 20-25 kişinin parmağı yok. Cuma günü Öz Gıda- İş’le sözleşme imzalatmaya gelecekler diye duyduk. İmzalamak isteyenler olacak tabii, ama biz o sendikaya pek güvenmiyoruz. Patron yanlısı sendika olduğunu duyduk. Artık yarınki görüşmeye göre ne olur bilmiyorum. Belki bizi de diğer arkadaşlar gibi çıkartmaya başlarlar. Çıkarsalar ne olacak ki, artık korkmuyorum, bu ücretle bu koşullarda neden korkacağım?”
UNO patronun baskılarına karşı direnen işçiler var olmaya devam ediyor, edecek. Biz de her zamankinden daha fazla yanlarında olmaya ve onlarla dayanışmaya devam edeceğiz.
Yaşasın Sınıf Dayanışması!