Savaşlara, açlığa, yoksulluğa, maddi ve manevi yıkımlara sebep olan kapitalizmin günahları saymakla bitmez. Bu günahlardan en büyüğü olan emperyalist savaşlar ise burjuva egemenlerin değirmenine su taşımaktan öteye geçmez. Sermayenin doğasındaki rekabetin kızışmasıyla patlak veren savaşlar, sermaye medyasında yansıtıldığı gibi ne toplumun kurtuluşu, gelecekteki refahı ne de başka ülkelerin insanlarını kurtarmak içindir. İster milliyetçi soslara bulansın isterse “büyük ülke” hedeflerine işaret etsin, savaş toplumun çoğunluğu için yıkım sermaye sınıfı için zenginlik demektir.

Egemenler çürüyen sistemlerini kurtarmak için işçilerin, yoksul emekçilerin canlarını öne sürmekten çekinmezler. Yoksul halklar, canlarına kasteden, geleceklerini karartan savaşlara ikna edilir, kışkırtılırlar. İşçiler, emekçiler bu kışkırtmalar olmasa savaşın yaratacağı yıkımı görür ve karşı çıkarlardı. Savaşa hayır derlerdi. Sınıf kardeşlerimize savaşın gerçek yüzünü anlatacak olan biz işçileriz ama sınıf bilinciyle donanmış bizler. Biz işçi kardeşlerimizin haksız savaşlara hayır demesi için elimizden geleni yapmalıyız.

Unutmayalım, biz işçi sınıfı küresel emperyalist savaşların kaybeden tarafıyız. Kazanmak için diğer ülkelerdeki sınıf kardeşlerimizle savaşmayı değil kendi ülkemizdeki ve diğer ülkelerdeki patronlar sınıfıyla enternasyonal bir mücadele yürütmeyi seçmeliyiz. Onların kurduğu düzende bizim sözümüze yer yok. Oysa biz savaşlarda öleceğimiz bir dünya istemiyoruz.