Minnacık bir kız çocuğu

Baldan tatlı, saçları altın sarısı

Yanakları nar kırmızısı, gözleri masmavi

Bir görseniz Yaren’in gözlerini

denizlerin ve gökyüzünün tüm tonlarını çekmiş gözlerine.

Bir de gülüşü var ki bakmaya doyamıyor insan

Umut diyorsun. Umut!

Ah bu çocuklar

Bizim çocuklarımız

Yoksunlar tüm yemişlerden

Yoksunlar sevgiden

Minnacık bir kız çocuğu

Satı Abla’nın kızı Yaren,

Her gün annesinin işten dönmesini bekler

Bir görseniz gözlerini, gülüşlerini

Yaşamın zorluklarına kafa tutmamak

kavgayı göğüslememek

hangi insanlığa sığar?

Hangi insanlığa sığar

dikensiz gül bahçelerini bırakmamak çocuklara...

Ah bizim çocuklarımız

Kapıda, pencere önlerinde

Anne ve babalarının işten dönüşünü beklerler

Çocuklar, bizim çocuklarımız

Masum bakışları ve gülüşleri

Rengârenk uçurtmaları salmamışlardır gökyüzüne

Rengârenk bilyeleriyle oynamamışlardır

Yine de gülümserler hayata.