Yok diyorlar umut

Hiç yokmuş gibi diyorlar

Yaşanmamış, yaşanmayacakmış gibi

Uysallaştırıyor işsizlik ve açlık korkusu umutlu elleri

Korkunun sofrasında var ettiler umutsuzluğu

Zihinleri korkunun esareti altında

Umut değil korku bulutları dolaşıyor penceresiz odalarda.

İnanmıyorlar artık umudun varlığına, kendilerine

Alışıyor hemen unutkan zihinler

Korkunun inandırdıklarına

Açlığın çaresizliğine

Böyle gelmiş böyle gidecekmiş diyenlere

Seni senle yabancılaştıran

Seni sınıfınla yabancılaştıran çarkı

Bir örtü ile gizliyorlar senden

Ama karnının gurultusunu duyuyorsun

Yanı başındaki savaşın ne olduğunu bile bilmeden

Savaşta ölen bebeleri görüyorsun

Üzülüyorsun, öfkeleniyorsun

Ama öfken sende kalıyor

Çünkü görmüyorsun diğer öfkeleri

Senin gibi olan öfkelileri

Çünkü tek başınasın

Yalanlarla kör ediyorlar gören gözlerini

Hissettiklerin yalan oluyor

Duydukların, konuştukların yalan oluyor hep

Bilmiyorsun çünkü yerini, sınıf düşmanını

Kumdan duvarlar dikmişler gerçeklerle arana

Tozlu raflara kaldırmışsın deneyimlerini

İndir ve gör dünün tomurcuklarını

Gör yarın filizlenecek fidanı

Duvarları yıkacak olan suyunun gücünü

Gör artık bir fiskelik vuruşu kalmış bu düzeni

Topraktaki tohumu müjdeleyen baharı

Gör artık senden gelen umutlu haykırışları, isyanlarımızı

Umut uzakta değil!

Tek kolla torna tezgâhında ter akıtan Ahmet’in ellerinde umut

Aynı tezgâhta karşında duran Ayşe’nin gözlerinde

Umut tüm bu zenginliği üreten işçide

Umut ellerimizde...