TÜİK’in 2008 açlık ve yoksulluk sınırı ile ilgili açıklamalarını gazetede okurken “gülüyoruz ağlanacak halimize” sözü geldi aklıma. Onlara göre 4 kişilik bir ailenin açlık sınırı 255 YTL, yoksulluk sınırı ise 660 YTL. Bir kişinin günlük karın doyurma parası 2,12 YTL imiş ve bu hesaba kira, ulaşım, elektrik vb. harcamalar da eklenince günlük 5,50 YTL bir kişiye yetebilmekteymiş!

Oysa geçen yılın aynı ayına oranla bir ailenin gıda harcamaları 102 YTL artmasına rağmen asgari ücret artışı 54 YTL’de kalmış durumda. Sanayi bakanı bile “kuşkusuz böyle bir parayla, ben de, kalkıp geçinilebilir diye bir şey söyleyemem” demek zorunda kaldı. Ramazan ayı sürecinde her şeyin fiyatı biraz daha katlanırken, yoksulluğa mahkûm edilmiş insanlarımız küçük bir koli içindeki kurtlu makarnalarla, bozuk reçellerle, ne olduğu belirsiz çaylarla, unlarla kandırılmaya çalışılıyor.

Hâlbuki mağdur durumda olan bizler, bizleri mağdur edenlerden sadaka beklemek yerine haklarımız için savaşmak zorundayız. Bu da ancak örgütlü mücadele ile gerçekleşir. Bir araya gelerek safımızı belirlemeli, haklarımızı öğrenmeli ve bunun için mücadele etmeliyiz. Enflasyonun yükü emekçi kitlelere çektirilirken, etrafımızda çıkar paylaşımları için bombalar patlarken, “biri dağda öbürü alayda” işçi kardeşlerimiz ölürken, kazanılmış bütün haklarımız ellerimizden bir bir alınırken, güya “sosyal” yardımlarla gözlerimiz boyanmamalı. Kaybedecek hiçbir şeyimiz yok, bunun bilincine varmalıyız. Bizleri açlığa sürükleyen burjuvaziye devrim tokadını vurmak için örgütlü mücadeleye katılmaktan başka yol yok.

Örgütlüysek Her Şeyiz Örgütsüzsek Hiçbir Şey!