12 Eylül 1980’de ordu, Kenan Evren önderliğinde bir darbe yaparak faşist bir diktatörlük kurdu. Darbenin amacı, patronlar sınıfına karşı mücadeleyi yükselten işçi sınıfının örgütlü gücünü kırmaktı. Bu kapsamda, emekçi halka gözdağı vermek için gencecik insanlar darağaçlarına gönderildi. Darbecilerin başı Evren “asmayalım da besleyelim mi?” diyordu. Astıkları genç fidanlar işçi sınıfının çocuklarıydı. İşçi sınıfının genç fidanlarını unutmadık, unutmayacağız. Elif Çağlı’nın aşağıdaki şiiri, darağaçlarına gönderilen gencecik fidanlarımızın anısını yüreğimizde canlı tutuyor ve darbecilere karşı öfkemizi biliyor.
Kendi ellerimizle gönlümüzce
bir yaşam yarattığımızda kendimize
bahçelerimizde açacak gelinciğimiz
bahar rüzgârlarıyla ışıldarken çiçeklerimiz
yanımıza gelecek
on sekiz yaşlarında
yaşamı yarım bırakıp gidenlerimiz…
Gökyüzü karardı
Gecenin ışığı yandı
Masama baktım
Bu gece gelecek
On sekiz yaşında arkadaşım
Onunla masamda randevulaştım
Pencereden bir ışık süzüldü
Kâğıtlar hışırdadı
On sekiz yaşın güzelliği
Kollarıma atıldı.
Geçmişi anlatıyor bana:
Yüz binlerle koşarken meydanlara
Düşlerken denizlere açılmayı
Öpüşürken kahverengi gözlü bir kızla
Ve çevirirken Ehrenburg’un
“Fırtına”sının yapraklarını…
Ölüm girdi aramıza
Yarım bıraktırdı yaşamı
Doyamadım kokusuna
Yeni açan kır çiçeğinin
Bakışlarım
Bahar bulutlarında
Takıldı kaldı
Düşüncem o sayfada
Yaşam bir fırtınayla
Altüst olurken
İnsanlar neden
Suskun kalmaktaydı?
Ay çekildi gökten
Sabahın ışığı yandı
Konuğum uzaklaştı, uzaklaştı.
Yıldızlar bir yanıp
Bir söndükçe uzakta
Her gece seslenir kulağıma
Usulca
Duyuyor musunuz siz de onu
On sekiz yaşında yaşamı bırakıp
Giden çocuğu?
“Bana bilmediğim şeyleri anlat
Yaşamadıklarımı…
Fırtına’nın sonrasını anlat
O kızın dudaklarını
Çiçekler hâlâ goncada mı
Ve çok mu güzel
On sekiz yaş sonrası?”