Ne garip ağaçsın ki sen

Meyvanı yer

Dalını keser

-köklemek için seni-

Sap yaparlar baltalarına

Ve senin şark şarka yarılıp çürüdüğün yerden

Göbekli mantarlar fışkırır

Sen ne garip ağaçsın ki

Her yerde hazır ve nazır

Her şey seni anlatır

Arısın

Tütsülenmiş gibisin

Balından habersizsin

Kaya söküp dağ deviren ellerin var

Elinden habersizsin

Afyonlusu

Kölesi var sözlerin

Zincir kıranı

Uykulusu dinamit gibi

Ve dinamit gibi haykıranı var

Dizginsiz atlar gibi

Dikbaşlı sözler var dilinde

Dilinden habersizsin

Çoksun

Ellerinle yaşlı

Kalbinle çocuksun

Gökte yıldız denizde kum

Umut gibisin

Durgun sulara vurmuş kara bulut gibisin

Bir duvar

Öyle bir duvar içindesin ki

Merhamet ve kan kokan

Bir çember içindesin ki

Üstünde uçsuz bucaksız yıldızlarıyla kıpır kıpır

Öyle uzak mavi bir gök

Altında toprak

Kitap gibisin

Yaprak gibisin

Kelle pahasına yazılan kitaplar gibi

Kelle pahasına okunursun

Yaprak yaprak

Sen her yerde hazır ve nazır

Her şey seni anlatır

Ve kanatır kalleşçesine

Kurtlar gibi hemcinslerine boğdururlar seni

Tozdukça vururlar

Ve çatırdadıkça kemiklerin

Çıkıp “taht-ı revan üzre”

Göğsüne otururlar...

Sen bir denizsen

Dalgalar seninse eğer

Senin eserinse çalkantılar

Dar gelen kıyıları

Dağ gibi dalgalar yıkar...