Dünyayı sarsan küresel kriz, yansımalarını Türkiye’de de buldu. Özellikle metal sektöründe yaşanan durgunluk sonrası büyük otomotiv fabrikaları işten çıkarmalara başladı. Yaklaşık 1250 işçinin işini kaybettiği Ford fabrikasına üretim yapan yan sanayi ve tedarikçi firmalar da daralmaya gidiyor.

Yüzlerce işçi kriz gerekçesiyle işinden oldu. Ford fabrikasındaki işten çıkarmaları bahane olarak gösteren patronlar, kış aylarına doğru ilerlerken işsiz kalan işçilerin hallerini umursamıyorlar. Çalıştığım fabrikada Çelik-İş sendikası örgütlü. Sendika başkanımız adeta felâket tellâlları gibi birçok fabrikadan işten çıkarılanları sıralayıp, çalıştığımız fabrikada da aynı sürece maruz kalacağımızı pervasızca söylemekte ve bunu yaparak fabrika patronunun işten çıkarmalarını savunmakta. Böylece patronun tüm saldırılarına açık hale gelmiş olduk. Üstelik sendika başkanının bu tutumu işçiler arasındaki güvensizliği de arttırmış ve saldırılara karşı ortak mücadele etme şansımızı da en aza indirmiştir.

Sendikanın, krizin nedeni olan patronları teşhir etmesi gerekirken onları koruması, bizleri mücadeleye hazırlaması gerekirken mücadele azmimizi kırması, biz işçileri kurbanlık koyunlar gibi patronların karşısında yalnız bırakması yeni bir şey değil. Sınıf bilinçli işçiler çok iyi bilmektedir ki, patronların sisteminin yarattığı bu krizin faturasını da patronlar ödemelidir. Bu krizin sorumlusu biz işçiler değiliz. Dolayısıyla suçumuz olmayan krizin faturasını da yaratanların ödemesi gerekiyor. Bunu yaptıracak tek güç örgütlü işçi sınıfıdır. Bu gücü harekete geçirmek için çok çalışmalı ve mücadele duvarını yorulmadan örmeliyiz.

Yaşasın İşçilerin Birliği!