Hâlâ durur o akşam, belleklerinde,

mayalanır durur, birlikte bakmanın derinliğiyle,

önüne geçilmez coşkusuyla, birlikte yürümenin,

bir ağızdan söylemenin güzelliğiyle bir şarkıyı,

birlikte sahip çıkmanın bir öfkeye

bir hesabı birlikte ödetmenin

“düşen kalır, bırakın ağlamayı”

demenin kutsal ve hüzünlü aleviyle

yaşayıp durur o haziran akşamı.

Birlikte baktılar her şeye,

tek tek bakınca göremedikleri,

içine giremedikleri evlere baktılar,

bir yabancı gibi sığındıkları parklara,

bir ucundan geçip de yalnızlık çektikleri

koca koca alanlara,

tutamadıkları inceliklere baktılar

ellerinin nasırıyla,

kaçırılan değerlere baktılar, korunan bankalara.

Önlerine çıkarılan parmaklıklar

demirden değildi artık,

kendi sesleriyle konuşmuyorlardı

ağızlar karşılarında,

ve yerlerinde başka bir şey

dikilip duruyordu engellerin.

Yani korunan ve kaçırılan neyse

oydu yollarını tıkayan da,

üstlerine çeviren de oydu namluları.

Apaçık gördüler kim neyin hizmetinde,

gördüler kendi eğittikleri demir

düşman edilmiş ellerinin emeğine,

suyuna ter kattıkları çeliğin

gördüler çevrildiğini göğüslerine.

Ürettiği ne varsa, daha özgür,

daha yoğun, daha anlamlı yaşamak için,

esirgendiğini gördüler insandan

ve kavgasız elde edilemeyeceğini hiçbir şeyin.

Birlikte yaratılanı birlikte devşirip

evlerine dönenlerin o haziran akşamı

her sokağa çıkışları bir gerçeği belirtir:

Yaşamın güç ve onurlu kavgasında

omuz omuza olmak verimli bir ırmak gibidir,

yeni tohumlar saçar geçtiği tarlalara,

yürekleri yeni zaferlerle doldurur.

Ve birlikte duyulacak yeni sevinçlere kadar

o haziran akşamı mayalanır durur.