Hani bir gün ansızın

çıkıp gitmiştin ya baba.

Hani çocuktum ya ben.

Hani amansız bir kış vardı ya

Dağların oymaklarında ayaz çatlardı

sanki bir fısıltıya yıldırım çakar gibi.

Sanki bir çığ düşer gibi gözyaşına

göz kapakların hapsederdi düşecek damlaları.

Düşüncelerin sultada

tetikte bekliyordu

sessiz baba.

Dam evlerde mertekler

kerpiç duvarlar üstüne oturmuş uçları.

Buz sarkıtları bir kılıç gibi.

Beyaz karlarla örtülü dağların kıvrımından

bir oymağı geçince ilk yaz dilleniyordu.

O ilk yazda çiçek açtı yeni diktiğin fide.

Issızlıklar gömülmüştü vadiye

biz hala seni bekliyoruz baba.

Emeğini yüreğine yüklemiş babam!

Koskoca şehirde yalnızdı çaresizdi.

Çocuklarının düşü uyandırırdı

çalar saatten önce işe.

Sabah sessiz ve soğuk kaldırımlara düşerdi

uykusuz gecelerinin mahmurluğu.

Ve buz keserdi parmak uçları

su alan ayakkabıları içinde.

Ya plastik eldiven içindeki

sızlayan elleri

nefesine tutardın ısınsın diye.

Sonra kaldırımlarda ateş yakardınız değil mi baba.

Dudaklarınız titrerdi çaresiz kelimelere.

“Şimdi bir çay olsa

içilir” derdiniz demli.

Bir göçmen işçiydin bu koskoca şehirde

Bir göçmen işçiyi aydınlatırdı

Gecenin odalara sinen karanlığını kovarken

yaktığın lamba.

Uyanır mıydın şimdi bir tatlı nefese

Unuttum diyordun kadınımın yüzünü

unuttum çocuklarımın gülüşünü.

ve çomarın havlamasını olur olmaz sese

Bu koskoca şehrin sokaktan damarları

Dolup dolup boşalıyordu insanlarla ve dertle

Bir gelini bezer gibi papatya.

Güneşe selam durur gibi ay çiçekleri

gerdan kırarlar boyunlarını büküp.

Çiğ taneleri yaprak uçlarında

damlalarını döküp

birazdan buhar olacaklar

yazdan kalma güneşin tortusundan.

Ve sonra üşüyecek sıcaklar içinde

bir zemheri ayazında.

Dokunacak doğanın elleri gizli

belki de bir pastırma yazında.

Kendine geleceksin babam.

Yalnızca hasret nöbet tutacak

yanı başında