Selam dostlar, bu mektupta aslında hem kendimden hem de sorunlarımızın ne kadar benzeştiğinden bahsedeceğim.

Hiç şüphesiz işçi sınıfının örgütsüzlüğünün acısını hepimiz yaşıyoruz. Ya başımıza bir iş gelerek ya da dostlarımızın başına bir iş gelerek. Ben bir fabrika işçisi olarak örgütsüzlüğümüzün acısını iliklerime kadar hissediyorum. Çünkü iş koşullarımıza insan biraz dışardan baksa şu soruyu mutlaka sorar: Gerçekten 21. yüzyılda mıyız?

Evet 21. yüzyıldayız ve burjuvazi tüm iğrençliğiyle örgütsüz işçi sınıfının tepesine çullanmış durumda. Ben büyük bir tül perde fabrikasında çalışıyorum. Fabrika son teknoloji dev makinelerle üretim yapıyor. Bir işçinin bir günde ürettiği, bir aylık ücretini geçer. Camlarınıza taktığınız perdeler hangi koşullarda üretiliyor, biraz ondan bahsetmek istiyorum.

Çalıştığım fabrika hem Türkiye’ye hem de dünyanın birçok ülkesine üretim yapıyor. Üç vardiya halinde gece gündüz çalışmamıza rağmen asgari ücret alıyoruz. Aslında tam alıyoruz da denilemez, çünkü genelde ayın onunda, on beşinde, yirmisinde, yirmi beşinde alıyoruz ücretimizi. Zorunlu mesailer yüzünden tatili unuttuğumuz gibi ciddi sağlık sorunlarımız da ortaya çıkıyor. Düzensiz uyumanın vermiş olduğu aşırı gerginlik, ayakta uyuklama, bel ağrıları, bacaklarda varis oluşması, yemeklerin kalitesiz olmasından dolayı mide hastalıkları, sinirleri boşalıp kendini tutamayıp ağlayanlar ve daha bir sürü şey… Bunlar yetmezmiş gibi keyfi sebeplerden dolayı işten atılanlar…

Bunları örnekleyecek olursak, bir arkadaş yorgunluktan tuvalette uyuya kaldı ve bu sebep gösterilerek işine son verildi. Sanki suçlu olan gecenin bir yarısı uykusu gelen işçiydi. Oysa insanın gece uykusunun gelmesi ne kadar doğal bir şey.

İşin başka kötü bir yanı ise iki sene içerisinde 3 bin işçi ya kovuldu ya da kendisi işten çıktı. Tam 3 bin kişi! Patronumuz işsizlik kırbacını acımasızca örgütsüz işçilerin sırtında şaklatmaktadır.

İş kazaları o kadar çok yaşanmaktadır ki neredeyse sıradan şeyler haline gelmiştir. Makineye elini kolunu kaptırmak artık iyice sıradanlaşmıştır. Geçenlerde 18 yaşındaki bir arkadaşımızın üç metre yükseklikten düşerek boş zemine çakılması sonucu birçok yerinde ezilmeler oldu. Fakat bunun çözümü de kolay; üç gün dinlen geçer!

İşin gerçeği biz işçiler örgütsüzlüğümüzün faturasını ödüyoruz. İşsizlik kırbacı, işçilere hâkim olan burjuva ideolojisi ve aynı zamanda örgütsüzlüğümüz yüzünden burjuvazi saldırılarına tam gaz devam edebiliyor. Biz işçiler insan gibi yaşamak için ayağa kalkmazsak eğer, bu rezil hayat daha da çekilmez bir hal alacak. İşçi sınıfı kendilerine cehennem ızdırabı yaşatan patronlardan ve onların sisteminden hesap sormak için el ele vermelidir, çünkü onların kurtuluşu kendi elindedir. Kan emicilerden hesap sormak için işçi sınıfı, sınıf cephesini güçlendirmelidir.