Üstümüze yapışmış yoksulluk

kapı kapı dolaşan şey açlık değil de nedir?

Çocuklarımızın gülümsemelerine yapışan bu burukluk

yaşamın zindanı değil de nedir?

Şöyle ayağını bir güzel uzatamadan

saatlerce vida sıkarken yahut tarlada çapa yaparken

kurduğun hayaller yaşamın kıyısına ne kadar yakın?

Bir düşün şu dünyadaki her şeyi

kimdir bu demire şeklini veren?

kimdir koca binaları diken?

kimdir toprağı verimli hale getiren?

bu açlık bu fukaralık da neyin nesi?

bir bak etrafına senin gibi kaç tanesi!

Bir ekmeğin hesabını yapıyorsun da ne için?

Ömrün saatlerce aynı işi yaparak tükenirken,

Kıt kanaat geçinmeye çalışırken,

bu açlık, bu sefalet neden sana!

Cellât zehir ediyor yaşamını,

her gün kan akıtıyor fabrikanda

Dünyanın zenginliğini üreten eller!

bu toprak, bu yemişler, bu güzelim dünya hepimize

hepimize yeter.

Vakit “YETER!” demenin,

Kavgaya atılmanın,

Sıkıp yumruğunu,

cellâtların suratına vurmanın vaktidir.