Küçüktük biz, gökkuşağının altından geçmekti hayalimiz
Aslında biliyorduk ama inanmıştık bir kere
Bedenimiz is kokardı, ellerimiz çamur deryası
Umuda doğru, hiç yorulmadan koşardık, ne de olsa çocuktuk.
Ve büyüdük! Burada gökkuşağı yok,
Dört bir yanı kapalı zindan gibi burası
Artık bedenimiz ter kokuyor, ellerimiz nasır deryası
Burada koşmak çok zor daralıyor nefesimiz.
Belki yorgun bedenlerimiz, ama inanmıştık bir kere
O hiç durmaksızın çalışan MAKİNALAR
Bir gün bizim için çalışacak
Ve umut o fabrikadan çıkıp bütün dünyayı saracak.