Durgun akıyordu nehir

Yine öyle her günkü gibi

Yaslanmış tahta korkuluğa

Düşünüyordu insan

Öyle durgun, olağan

Öyle benziyorlardı ki birbirlerine

Bir gün olacaklardan habersizliklerinde

Ne bilsin nehir

Akarken yatağının içinde

Eriyeceğini dağlardaki karın

Alabildiğine kabaracağını

Ve taşımaz olduğunda

Suları yatağının

Her şeyi kataraktan önüne

Delicesine çağlayacağını

Durgun sularının

Ne bilsin insan

Seyrederken tahta korkuluğun ardından

Yine öyle her günkü gibi

Durgun akan bir nehri

Bir gün her şeyin değişeceğini…