Durgun akıyordu nehir
Yine öyle her günkü gibi
Yaslanmış tahta korkuluğa
Düşünüyordu insan
Öyle durgun, olağan
Öyle benziyorlardı ki birbirlerine
Bir gün olacaklardan habersizliklerinde
Ne bilsin nehir
Akarken yatağının içinde
Eriyeceğini dağlardaki karın
Alabildiğine kabaracağını
Ve taşımaz olduğunda
Suları yatağının
Her şeyi kataraktan önüne
Delicesine çağlayacağını
Durgun sularının
Ne bilsin insan
Seyrederken tahta korkuluğun ardından
Yine öyle her günkü gibi
Durgun akan bir nehri
Bir gün her şeyin değişeceğini…