Merhaba dostlar,
UİD-DER’li bir işçi olarak bir direniş ziyaretinde hissettiğim yeni duyguları paylaşmak istiyorum sizlerle. Ben UİD-DER çatısı altında sınıf dayanışmasının ve örgütlü olmanın önemini öğreniyorum. Gerek İşçi Dayanışması gazetesi, gerek internet sitesinde yayınlanan okur mektupları, gerekse de derneğimizdeki diğer işçi kardeşlerimizin anlattıkları ile gücümüzü biliyoruz, hissediyoruz. Uzunca zamandır bültenimizde ve internet sitemizde Cargill direnişi ile ilgili çıkan haberleri yakından takip ediyorum. Cargill işçileri anayasal hakları olan sendikalı çalışmayı istedikleri ve bunun için örgütlendikleri için işten çıkarılmışlardı. Ancak örgütlülüğün verdiği güç ile o günden sonra “Çocuklar iyi yaşasın diye babalar direniyor” diyerek direnişe geçtiler. 15 ayın sonunda mahkeme tarafından işe iadeleri istendi. Ama sömürücü Cargill yönetimi mahkemenin bu kararına dahi saygı göstermedi. Tek taleplerinin işlerine geri dönmek olduğunu belirten ve kar kış, yağmur çamur demeden direnmeye devam eden Cargill işçileri direnişlerini Cargill yönetim binasının olduğu Ataşehir’e taşıdılar. Direnişlerinin 500. gününde bir basın açıklaması yapan Cargill işçilerine biz UİD-DER’li işçiler de o gün sloganlarımızla destek verdik.
Orada bulunduğumuz anlar benim için çok değerli anlardı çünkü ilk defa bir direniş alanına gidiyordum. “Cargill işçisi yalnız değildir!” diye haykırarak onlara doğru ilerlerken, onların da büyük bir coşkuyla “Yaşasın sınıf dayanışması!” diye haykırması çok anlamlıydı. Kadın, erkek ve çocuklarla direniş alanı, gerçekten güçlü ve sımsıkı bağlarla bağlanmış bir aile gibiydi. Cargill işçileri aileleriyle birlikte direnişteydiler. Direnişçi işçilerle yaptığımız sohbetlerde yaşadıkları deneyimden, taleplerinden ve verdikleri mücadelenin başka işçilere de örnek olduğundan söz ettiler. Direnişçi işçilerden biri “Biz diğer işçilere de örnek olmak istiyoruz. İnsanlar bu yola girerken ‘bakın Cargill işçisi 500 günden fazla direndi!’ diyecekler” diyerek şimdiden kazandıklarını söyledi. Bir başka direnişçi işçi ise patronların örgütlü işçiden ne kadar çok korktuklarını, işçilerin bir araya gelmemesi için yapmayacakları şey olmadığını anlattı. Kısacası orada gördüğüm şey tüm zorluklara rağmen haklı mücadelesinden vazgeçmeyen, kazanacaklarına yürekten inanan mücadeleci işçilerdi!
Bugün her yerde patronlar tatlı kârlarından olmamak için işçilerin örgütlenmesini, birlik olmasını engellemeye çalışıyorlar. Biz ne kadar dağınıksak o kadar çok haklarımızı gasp ediyor, yasal haklarımızı dahi kullanmamızı engelliyorlar. O yüzden biz işçiler fabrikalarımızda, mahallelerimizde, bulunduğumuz ve yaşadığımız her yerde örgütlenmeli ve gücümüzün büyüklüğünün farkına varmalıyız. Cargill işçileri bunun için çok anlamlı bir adım attılar. Onlara bir kez daha başarılar diliyor, direnişlerini yürekten selamlıyorum.