Bu sistemde bizi yıllarca hayallerle büyüttüler. Büyümeye başladığımız anda hayaller küçüldü, kapitalist sistemin yarattığı, önümüze koyduğu sorunlar büyümeye başladı. Gerçekler işçi çocuklarının yüzüne gün geçtikçe acı bir şekilde vurmaya başlıyor. Dünyanın güllük gülistanlık olmadığını zor yoldan öğreniyoruz. İlkokul günlerimizi hatırlayalım. Öğretmenin “büyüyünce ne olacaksın?” sorusuna hep hayalperest cevaplar verdik. Kimimiz zengin, kimimiz patron, kimimiz mühendis, doktor, öğretmen olacaktık. Ama hiçbirimiz “işçi”, “işsiz”, “yoksul” olmayacaktık. Öyle değil mi?
Bu sistemde değil çalışıp zengin olmak çoğumuz iş bile bulamıyoruz. Ailelerimiz bizi okutmak için yıllarca para harcar. Kime sorarsan sor emeklerinin karşılığını alacak, rahat bir yaşam süreceksin derler. Üniversitede profesörler bölümlerini methedip, para kazanıp güzel bir hayat yaşayacağımızı öne sürerler. Mezun olduğumuzda değil para kazanmak iş bile bulamıyoruz. Patronlar bizi karın tokluğuna çalıştırıyor. Bazen o bile olmuyor. Sırf bir ekmek boğazımızdan geçsin diye kimimiz gündelik işlerde çalışıyoruz.
Üniversiteden mezun olduktan sonra bu sistem bizi biraz daha içine çekmeye başlıyor. Artık işsiziz. İş bulmak için devlet kurumu İŞKUR’a gideriz hepimiz. Başvurduğumuz işlerde aldığımız cevap hep aynıdır: “Biz sizi arayacağız.” Yıllarca verdiğimiz emeğin karşılığı sadece 3 kelimedir: “Biz sizi arayacağız.” Bu kelimelere aldanmayın sakın, hiçbir zaman aramazlar. Çoğu zaman kendi mesleğimizi yapamayız. Bundan dolayı garsonluk, simitçilik, kuryelik gibi günlük işler yapıyoruz. Çünkü çalışmak zorundayız.
Peki, şimdi soruyorum size sınıf kardeşlerim; hani yüksek maaş, hani yüksek refah ve huzur düzeyi? Hangi birimiz eve gittiği zaman huzurlu olabiliyoruz? Kimimiz evine ekmek götüremediği için eşinin, ailesinin yüzüne bakamıyor. Kimimiz de bu sisteme yenik düşüp siyanürle kendi canına kıyıyor.
Peki, bu sistem daha ne kadar sürecek? Ne zaman evimize girmeye korkmayacağız? Tabii ki biz bilinçli ve örgütlü birer işçi olduğumuz zaman. Unutmayın, patronların en çok korktuğu şey bilinçli ve örgütlü olmamızdır…