UİD-DER’li kadın işçiler olarak bir araya geldik ve örgütlü olmanın, bilinçli olmanın, mücadele etmenin bizler için anlamını, mücadelenin bizi nasıl değiştirdiğini konuştuk.

UİD-DER’li bir sağlık işçisi: İşçi sınıfının kadınları hayatın her alanında çalışır, koşturur, yaşamı var ederler. Egemenler kadınların emeklerini yok sayarlar. Oysa emekçi kadınlar yaşamın yarısıdır. Emekçi kadın mücadeleyle tanıştığında yaşamı nasıl değiştirdiğini görür. Hayata umutla bakıp biz de varız diye haykırır. Mücadeleyle tanışan UİD-DER’li kadınlar dayanışmanın önemini yaşamlarından örnekleyerek anlatıyorlar. Patronlara olan öfkeleri mısralarına yansıyor. İşçi sınıfının kadınıyla erkeğiyle bir olduğunu, dayanışma içinde olması gerektiğini dile getiriyorlar. Çarkı bozuk bu düzende kadınların mücadele etmekten başka şanslarının olmadığını ve bunun hayati bir şey olduğunu söylüyorlar. 

UİD-DER’li bir tekstil işçisi: Ben kimseye güvenmiyordum. Bu toplumda babana bile güvenme diyorlar hani. Bu bilinçle büyüyoruz. Ben de kendi halimde bir kadındım, işime gider gelirdim. Bir gün gece vardiyasında çay molasında UİD-DER’li bir arkadaşla sohbet ediyorduk. Ben kimseye güvenmediğimi söyledim. Arkadaş, “iyi de kaç yıldır burada çalışıyorsun, bu yanlış bir şey, çevrende güvenilir insanlar var” dedi. Hatta yakın arkadaşlarımın ismini saydı. Şuna da mı buna da mı güvenmiyorsun, dedi. En son “bana da mı güvenmiyorsun?” dedi. Ben de “hayır güvenmiyorum” dedim. Sonra da arkadaş bir hafta boyunca makineye gelip “bana da mı güvenmiyorsun?” diyerek güveni hatırlattı. Daha sonra dışarıda sürekli görüşür hale geldik ve ona güvenmeye başladım. Daha sonra UİD-DER’li diğer arkadaşlarla tanıştım. Gidip gelmeye başladım, zamanla dayanışmayı, örgütlülüğü, insanlara güvenmeyi öğrendim. Böylece aslında insanlardan uzaklaşarak kendime kötülük ettiğimi de görmüş oldum. Birliğin ne kadar önemli olduğunu görmeye başladım. Hayatın sadece iş-ev olmadığını gördüm. Sorunların nedenlerini yalnızlığımdan dolayı anlayamıyordum. Ama benimle aynı sorunları paylaşan insanlar olduğunu, yalnız olmadığımı anladım ve bu da hayata daha umutla bakmamı sağladı. Şimdi bu umudu işyerinde çevremdeki işçi arkadaşlarıma taşıyorum. UİD-DER müzik topluluğunun şarkısında dediği gibi;

UİD-DER’li bir tekstil işçisi: Ben de yıllardır tekstilde çalışan kendi halinde bir kadın işçiydim. Elbette bir şeylerden rahatsızdım ama her şeyi iç dünyamda yaşıyordum, çünkü çevremdeki işçi arkadaşlarım benim gördüğüm sorunlara karşı duyarsız kalıyorlardı. Ben sorunları görüyordum ama sürekli susuyordum. Eskiden köle gibi hissediyordum kendimi. Son iki senedir kendimi öyle hissetmiyorum. Patronun beni sömürdüğünün farkında olsam da köle gibi hissetmiyorum çünkü UİD-DER’le tanıştım. Çalıştığımız işyerinde zam istemek için küçük bir eylemimiz olmuştu. Orada UİD-DER’li kadın bir işçinin doğru tutumu dikkatimi çekmişti. Sonrasında peşini bırakmadım, onunla epey bir süre dışarıda görüştüm. Beni UİD-DER’le tanıştırdı. Olumlu düşünmeyi burada öğrenmeye başladım. İşyerlerinde köle muamelesi görüp bir şey yapamadığını fark edince karamsarlığa düşüyorsun. Ama UİD-DER’li insanlar seni bilinçlendiriyorlar. Ve bu bilinç sayesinde patronların zenginliklerinin nedenini öğreniyorsun. Herkes bir şeylerden rahatsız ve aynı sorunları yaşıyoruz. Ben buraya geldiğimde daha enerjik oluyorum, çevreme, arkadaşlarıma bu yansıyor. Haksızlığa uğramak çok kötü bir şey, sessizlik insanı öldürür diye düşünüyorum. Ben dayanışmanın ve birliğin önemini UİD-DER’li arkadaşlardan destek alarak öğreniyorum. Bu sayede hayatın yükünü taşıyabiliyor, kavgayı göğüsleyebiliyorum.

UİD-DER’li bir metal işçisi kadın: Ben çocukluğumdan beri tekstilde çalışıyorum. Bize sürekli “çalış, çalışırsan zengin olursun” diye anlatıp dururlardı. Ben de yıllardır çalışıyorum hâlâ zengin olamadım. Çünkü bu patronların işçileri kandırmak için uydurdukları bir yalan. İşçisin, eğer bir şeyleri bilmiyorsan bu düzen seni zamanla sindirmeye başlıyor. Benim de hazmedemediğim şeyler vardı. Haksızlıklara sesimi çıkaramıyordum, “kim senin yanında olacak?” diye düşünüyordum. Sonra UİD-DER’li bir kadın işçiyle tanıştım. Sizler gibi ben de UİD-DER’e geldim. Zaman geçtikçe işçi olduğumu, haklarımın olduğunu öğrenmeye başladım. Biliyorsunuz kadınlara daha çok baskı yapar patronlar. Zannederler ki bu işçiler hep böyle bilinçsiz kalacaklar. Oysa ben kendimden biliyorum, bir kadın işçi mücadelenin içinde öğrenmeye ve değişmeye başladığında nelerin olabileceğini. Bir kere insan kendisine ve çevresine güvenmeye başlıyor. Ben de birliği, dayanışmayı, işçi bilincini öğrendim. Ailem çevrem benim değiştiğimi fark edip söylüyorlar. Aslında bana UİD-DER dokundu. Önceden karamsar bakıyordum yaşananlara, şimdi sorunun kaynağını biliyorum. Bizi yöneten patronlar yaratıyor bütün sorunları. O nedenle UİD-DER gibi bir dernekte bu dayanışmayı her işçinin tatmasını isterim. Bunun için de işçi arkadaşlarıma anlatıyorum, onları dayanışmanın güzelliğine katmaya çalışıyorum. Birlikteyken hayata daha sıkı tutunuyoruz.

UİD-DER’li bir tekstil işçisi kadın: Ben küçük yaşlarda işçiliğe başladığımdan haksızlıkları küçük yaşta tanımış oldum. Bir avantajım, çevremde UİD-DER’li insanlar vardı. Bu anlamda daha şanslıyım çünkü erken yaşta tanışmıştım. Bu nedenle dayanışmanın, örgütlülüğün önemini kavradım. İnsanların mücadele içinde birbirleriyle olan bağlarının güçlü olması bana burada olmam gerektiğini gösterdi. Bir genç kadın olarak hayata nasıl bakmam gerektiğini öğreniyorum. Mücadele insanı değiştiriyor ve dönüştürüyor. Bunun yansımasını da hayatımın her alanında görüyorum. İnsanlar sen farklısın dediklerinde ben de beni farklı kılan şeyin UİD-DER olduğunu söylüyorum. UİD-DER’de olmak gözümüzdeki perdeyi kaldırıyor.

UİD-DER’li bir tekstil işçisi kadın: Uzun yıllardır tekstilde çalışan bir kadın işçiyim. UİD-DER’le tanışmam da uzun yıllara dayanıyor. Tıpkı diğer kadın işçi arkadaşlarım gibi UİD-DER’li bir işçinin bana dokunmasıyla mücadele yolculuğum başlamış oldu. Bu süreçte öğrendiklerimin pratikte işyerinde ve çevremde karşılığını, olumlu anlamda yansımalarını buldum. Böylece kendin dönüşürken insanları da değiştirmeye başlıyorsun. Dayanışmanın ve birliğin ne kadar önemli olduğunun tadına varanlardanım. Dayanışma demek birbirine sırt vermek demek, yan yana durmak, omuz omuza ellerinin birbirine kenetlenmesi demek. Umutla bakmak, umutla yeşermek demek dayanışma. Dayanışmayı büyütmek mücadeleyi büyütmek demek. Yalnız değilsin şarkısında dediği gibi koparalım zihnimizdeki zincirleri…

Esenyurt’tan bir kadın işçi: Ben de diğer kadın arkadaşlarım gibi küçük yaşta işçiliğe başladım. Yıllarca tekstilde çalıştım sonra da metal sektörüne geçtim. Ömrüm çalışmakla geçti ve geçiyor. Ben de bir şeylere kızıp öfkeleniyordum fakat sorunun kaynağının ne olduğunu bilmiyordum. Genç yaşta UİD-DER’le tanıştım. Sonraları öğrendim beni öfkelendiren şeyin kapitalizm olduğunu. Mücadele etmekten başka şansımın olmadığını da gördüm. UİD-DER bana çok şey kattı. Bir kere işçi bilincimi kazandım. Dayanışma insana güç veriyor. Fabrikada işçiler nereden buluyorsun bu enerjiyi diye soruyorlar. Ben enerjimi örgütlülüğümden alıyorum. Biz emekçi kadınlar milyonların içinde yalnız değiliz!