Sanıyorlar ki, onlar;
 Cehennem ateşi demir ocaklarında,
 Etleri lime lime yanarken
 Öyle sessiz sedasız duracaklar,
 Ve çocukları
 Her gün yeniden
 Aç ve çaresiz uyanırken sabahlara
 Ağızlarına ve yüreklerine 
 Bir daha açılmasın diye mühür vuracaklar.
 
 Sanıyorlar ki, onlar;
 Öfkeden kudurunca
 Ağızlarını doldurup 
 Sıkılı dişleri ve yumruklarıyla
 Pamuk elli
 İpek gömlekli patronlara
 Sadece 
 Ana avrat dümdüz gitmekle kalacaklar…
 
 Sanıyorlar ki, onlar;
 Namaza durur gibi 
 Ve secdeye varır gibi günde beş vakit
 Bağlayıp ellerini karşılarında 
 Öyle sessiz
 Öyle ağzı var dili yok
 El pençe divan duracaklar
 
 Ve sanıyorlar ki, onlar
 Her defasında ve yeniden
 Günde kırk kez söylediğiniz yalanlara
 Sonsuza dek
 Yani ilânihaye kanacaklar.
 
 Ve biliyorlar ki, onlar;
 Yüzleri demirin pası
 Elleri çekicin sapıyla kararan onlar,
 Kaldırıp başlarını
 Tarih Bilinciyle bakacaklar.
 Ve
 El ele verince 
 Öğrenince kavgayı
 Çok yenmiş çok yenilmiş olanlardan 
 Kolları üzerinde yükselen saltanatları
 Öfkeli 
 Ve nasırlı yumruklarıyla vura vura yıkacaklar