Geçtiğimiz yılın Ekim ayında Lübnanlı işçi ve emekçiler sokağa dökülmüş, yeni vergileri protesto etmeye başlamıştı. Protestolar kısa zamanda büyüyerek, ülke genelinde bir kitle hareketlenmesine yol açtı. Ülke genelinde onlarca şehrin meydanlarına akın eden emekçiler, “hükümet istifa” diyerek siyasi iktidarı hedef alırken, aynı zamanda parlamentonun mezhepsel kotalara göre bölünmesine ve mezhepsel bölünmeye dayalı siyasete son verilmesini istiyorlar.

Hükümet ise zora başvurarak emekçileri polis ve asker gücüyle sindirmeye çalıştı. Ancak işçi ve emekçilerin korkup geri çekilmesi bir yana, eylemler daha da büyüyerek devam etti. Bunun üzerine Başbakan Hariri’nin 29 Ekimde istifa açıklaması geldi. Fakat emekçiler istifa “yetmez” dedi ve tüm kabinenin istifa etmesini talep etti.

Protestoların devam ettiği ülkede, 21 Ocakta eski Eğitim Bakanı Hassan Diyab’ın başbakanlığında yeni bir hükümet kuruldu. İsimlerin farklı ama koltuğa oturanların zihniyetinin ve siyasetinin aynı olduğunu belirten emekçiler, 11 Şubatta mecliste yeni hükümet için yapılan güven oylamasını protesto etti. Emekçiler, isyan ettikleri eski siyasetçilere “güven yok!” sloganını yükseltti.

Lübnanlı emekçiler, artan işsizlikten ve yoksulluktan yolsuzluğa batan iktidarın sorumlu olduğunu, yeni kurulan hükümetin de farklı olmadığını, ayrıcalıklı sınıfın bir parçası olduğunu ifade ediyorlar. “Hırsızlara oy yok” diyen emekçiler, “Hariri’yi devirdik yenisini istemiyoruz” diyorlar. Yeni kurulan hükümeti reddeden işçi ve emekçiler, meclisin güvenoyunun meşru olmadığını belirtiyorlar.