Çalıştığım fabrikada patron koronavirüsü bahane ederek avanslarımızı yatırmadı. Sadece duyuru anlamında panoya bir kâğıt astılar. Kâğıtta koronavirüsten dolayı para aksaması olacağı ve avansların yatmayacağı yazıyordu. Sonradan duyduk ki fabrikada çalışan erkeklerin parası yatmış. Biz de kadın arkadaşlarla toplandık. “Bu haksızlıktır, böyle bir ayrımı neden yaptı patron” diye kendi aramızda konuştuk. Benim de çok zoruma gitti bu durum. Tamam, erkeklerin parasını yatırsın ama patronun yaptığının amacı biz işçileri birbirimize düşürmekten başka bir şey değil. İlk başta üç kadın toplandık ve fabrikada ne yapmamız gerektiğini konuştuk. Tabi bize katılmayan kadın arkadaşlarımız da oldu. “Bu böyle olmaz, işverene baskı yapmamız gerekir” dedik sonra kadın arkadaşlarla bu durumu teker teker konuştuk. “Hepimiz iş bırakalım” diye konuşuldu. Bir kadın arkadaş “iş bırakalım, çalışmayalım”, bir diğeri de “gidip müdürle konuşalım arkadaşlar” diye fikir sundular. Kendi aramızda tartıştık ve en sonunda dört kişi belirledik.

Bu dört kişi gidip ustayla konuşacak ve müdürün gelip üretimdeki işçilere bir açıklama yapmasını isteyecekti. En sonunda dört kişi gittik ustanın masasına, “neden paramızı yatırmıyorlar?” diye söze girdik. Usta da “yani arkadaşlar biliyorsunuz korona var para gelmiyor, para olmadığı için de avanslarınız yatırılamıyor” deyince bir kadın arkadaş “ben ev sahibini görünce yolumu değiştiriyorum. Erkek işçilere para yatmış. Neden bize yatmadı?” dedi. Usta “bunu nereden duydunuz siz?” diye sordu bize. Biz de “erkek işçi arkadaşlarımız söyledi bize” dedik. Başka bir kadın arkadaş, “biz ev geçindirmiyor muyuz? Patronumuz öyle mi düşünüyor? Kadınlar ev geçindiremez mi?” diye sordu. Bir başka kadın da “ben tek yaşıyorum” dedi. Bir diğeri ise “ben çocuğuma tek başıma bakıyorum. Maaşım yatmazsa nasıl geçineceğiz?” dedi. Ustanın “benden ne istiyorsunuz?” demesiyle beraber diğer arkadaşlarımız da geldi bizim yanımıza. Bize katılmayan yalnızca beş işçi arkadaşımız vardı. Gelen işçiler “ne oluyor burada?” diyerek bize destek oldular ve onlar da bizim yanımızda girdiler tartışmaya. “Biz hakkımızı istiyoruz. Her gün üretimde fink atanlar neden şimdi gelmiyorlar üretime?” diye sordu gelenlerden biri. “Tamam, şimdi arıyorum müdürü” dedi usta ve müdüre “arkadaşlar neden paraları yatmamış onu soruyorlar” dedi. Müdür de “para gelince yatırırız” demiş. 

Herkes yerine dağıldı. Üretimde acil bir ürün vardı çabuk bitirmemizi istiyorlardı. Birbirimize dedik ki hızlı çalışma yok! Üretimde işi yavaşlattık. “Para yoksa iş de yok” dedik. Sonra bir buçuk saat geçti aradan. Paralarımız yatmış. Ama biz nasıl seviniyoruz bir görseniz. Birlikte hareket etmenin, birlik olmanın ne kadar faydalı olduğunu canlı bir şekilde görmüş olduk. Halaylar, ıslıklar bir görmeniz lazım bizi.

Bizimle beraber hareket etmeyen arkadaşlarımızın paralarını yatırmamışlar. Biz paramızı alınca yanımıza gelip “niye bizim paramız yatmadı” diye sordular. Biz de “gelseydiniz, kavga olmadan patronlar para vermez işçiye” dedik. Baktık hemen ustanın yanına koştular. Yani ne yaparsak yapalım ancak örgütlü olursak başarabiliriz. Birlikten her zaman kuvvet doğmuştur.  Ya birlikte oluruz kazanırız ya da bertaraf olup kaybederiz.