CHP’nin Ankara’da sahip olduğu üç ilçe belediyesinden birisi de Çankaya Belediyesi. Belediyenin çeşitli birimlerinde yaklaşık 1500 işçi çalışıyor ve bu işçilerin tamamı DİSK’e bağlı Genel-İş sendikasında örgütlü durumdalar. Fakat belediye işçileri uzun bir süredir sıkıntılı günler geçirmekteler. 15 Şubat 2008’de yapılan toplu iş sözleşmesinden doğan haklarını, ikramiyelerini ve maaşlarını almakta zorlanıyorlar. 2007’den kalan iki ve 2008’den dört ikramiyeleri ve yarısı içerde kalan üç maaşları ödenmemiş durumda.
Biz de UİD-DER’li işçiler olarak onlara destek vermek için Çankaya Belediyesinin Yıldız Şantiyesine gittik. Ortam epey gergindi. Konuşmalar sendika üzerinde yoğunlaşıyordu. İşçiler, sendikanın daha önce eylem kararı alıp bunu son anda iptal etmesine son derece tepkiliydiler. Sohbetlerimiz sırasında, artık borcun gırtlağa dayandığını, icralarla uğraştıklarını söylediler. Aralarından bir işçi “Belediyenin parasının olmadığı gerekçe gösteriliyor. Bunu meşru kılmak içinse araçlara mazot bile almıyorlar. Bakın bugün eylem kararını duyunca tüm araçlara mazot konuldu ve dışarıda çalışan işçiler dışarı gönderildi. Hani para yoktu? Artık dayanacak gücümüz kalmadı. İçerde her işçinin 7-8 bin YTL alacağı olmasına karşın onun çok daha fazlası bankalara borcumuz oldu” diyordu. Artık işçilerin psikolojileri de bozulmaya başlamış; bir işçinin “rüyamda belediye başkanını bıçaklıyordum” demesi psikolojilerini açık bir şekilde göstermeye yetiyordu.
“Sendikanız bir şey yapmıyor mu?” diye sorduğumuzda ise cevapları pek de iç açıcı değildi: “Artık sendikaya da güvenimiz kalmadı. 1500 işçi tek sendikada örgütlü ama biz ne maaş alabiliyoruz, ne ikramiye alabiliyoruz. Üstüne üstlük bir de alınan eylem kararını iptal ettiler.” Genel-İş bu eylemi ne gerekçe göstererek iptal etti diye sorduğumuzda ise, “paralarımızın bir hafta içerisinde ödeneceğini, yerel seçimler öncesinde CHP’ye bu tür eylemler zarar vereceği için bunu yapmamamız gerektiği söyleniyor. Her nedense o bir hafta hiç geçmek bilmiyor. Muhakkak bugünkü eylem de iptal olur” diyerek umutsuzluklarını dile getirdiler. Birçok işçide, önümüzdeki yerel seçimde başka partinin gelmesi durumunda işlerinden atılma korkusu var. Bu nedenle CHP’nin tekrar seçilmesini ama belediye başkanlığına iyi birisinin gelmesini istiyorlar.
Bizse işçi dostlarımıza, iyi birilerini beklemek yerine işçilerin mücadele etmesi gerektiğinden bahsettik. Sonra bu tür sorunları çözmede işçi komitelerinin önemini vurgulamaya çalıştık ve İşçi Dayanışması’ndaki işyeri komiteleri ile ilgili olan yazıya beraber göz attık. Ama sendikanın böyle bir şeye izin vermeyeceği görüşündeler işçiler: “Zaten başta işçiler kalkışmaz böyle bir şeye. İçerde çalışan arkadaşlarımız diğer arkadaşlarımıza göre görece daha rahat. O yüzden sürgün korkusu onlarda daha çok.” Oysa içerde çalışsalar bile paralarını alamıyorlar.
Bu yaşananlar ‘80 sonrasında sendikaların, sınıf sendikacılığı anlayışından ne kadar uzaklaştığının ve bürokrasinin hâkimiyetinin ne kadar arttığının göstergesidir. 1500 kişinin tek sendikada örgütlü olduğu bir yerde böyle şeylerin yaşanması çok acı. Sendikalarımızı bürokrasinin hâkimiyetinden kurtarmak, militan sınıf sendikacılığı çizgisine çekmek yine biz işçilerin mücadelesiyle mümkün olacaktır. Çünkü sendikalar işçilerin öz örgütleridir. Sendikalara sahip çıkalım. Taban örgütlülüklerini arttırıp, mücadele bayrağını yükseltelim!
Yaşasın Militan Sınıf Sendikacılığı!