Egemenler koronavirüsü fırsata dönüştürürken krizin faturasını bir kez daha bizlere kestiler. Her zaman olduğu gibi ballı teşvik paketleri yine biz işçileri teğet geçti, patronların ceplerine indi.

Geçenlerde biraz hava almak için dışarıya çıktığımda komşumla karşılaştım. Tedirgin olur diye tedirgin oldum, dibinde yürümeyeyim diye uğraştım. Komşumun da içi dolmuş, anlatmaya başladı. Bankada temizlik işçisi olarak çalışan komşum şube sayısı azalınca başka bankalara işe gitmeyenlerin yerine saat ücreti karşılığında işe gitmeye başlamış. Çalıştığı lokanta koronavirüs sebebiyle kapandığı için eşi de 3 hafta önce işsiz kalmış. Komşum haliyle stres yapmış. Konu bir ara teşvik paketlerine geldi. Ben şakaya vurarak “niye tedirgin oluyorsun ki zaten bir sürü teşvik paketi açıklandı” der demez komşumun gözleri açıldı, bir umutla sordu: “İşçiye de mi teşvik açıklandı?” “Haberin yok mu, patronlar için açıklandı” deyiverince komşum haklı olarak yakınmaya başladı: “Bunlar işçiye bir şey yapmazlar ki. İşsizlik fonumuzu da kullanıyorlar. Bize de evde kal çağrısı yapıyorlar. Evde kalıp ne yiyeceğiz?” dedi. Her şey ortada, açıklanan yardımların, paketlerin hiçbiri işçilerin derdine derman olmayacak.

Milyonlarca işçi aynı durumdayız. Her gün açlıkla, işsizlikle karşı karşıyayız. Ancak tedirginliğe de umutsuzluğa da yer vermemeliyiz. Bugün yeterince örgütlü olmadığımız için bizi oyalayabiliyorlar. Egemenlerin yalanlarına kanmamalıyız. Birbirimize evlerimizin kapılarını açmalı, birbirimizle dayanışma içinde olmalı ve örgütlenmeliyiz.