Çocuklar... İşçi sınıfının çocukları... Artan işsizlik, yoksulluk ve açlık karşısında aileleriyle birlikte geçim sıkıntısıyla cebelleşen çocuklar… Sınıfımızın çocukları hayatın zorluklarını derinden hissediyor. Nitellikli ve parasız sağlık, eğitim, iyi ve dengeli beslenme gibi temel haklardan yoksun büyüyorlar. Bu yoksunluk gün geçtikçe daha da derinleşiyor. Artan işsizlikle birlikte geçinemeyen ailelerin çocukları çalışmak zorunda kalıyor, küçük yaşlarda işçilikle tanışıyor. Yani daha çocuk yaşta, küçücük omuzlarına yüklüyorlar sınıfımızın sorunlarını…
Çocuk işçilikle ilgili araştırmalar durumu çarpıcı bir şekilde gözler önüne seriyor. Türkiye’de çocuk işçi sayısı 2 milyona dayanmış durumda. Her 100 çocuktan 16’sı çalışmak zorunda. Çalışmak zorunda olan çocukların %80’i 15-17 yaş grubuna mensup. Yani daha 15 yaşına bile varamamış neredeyse 400 bin çocuk işçi bulunuyor memlekette…
Resmi rakamlara göre Türkiye’de her dört çocuktan biri yoksullukla boğuşuyor. Çalışmak zorunda olan çocuklar ya okullarını bırakıyor ya da açıktan okumaya çalışıyor. 430 bin çocuk zaten okula dahi gidemiyor. Açlık sınırının 2 bin 219 lira olduğu bir Türkiye’de çocuklar çok düşük ücretlere çalıştırılıyor, ucuz işgücü kaynağı olarak görülüyorlar. Çoğu sigortasız çalıştırılan çocuklar güvencesiz ve ağır koşullar altında çalışıyor. Aşırı sıcak ya da soğuk, aşırı nemli ya da nemsiz ortamlarda, kimyasal maddeye, toza, dumana maruz kalarak çalışıyorlar. Hareketsiz çalışma, zor duruş şekilleri, ağır yük taşıma ve hayatı riske atan koşullar… Yani acı tabloya bir de iş kazaları, iş cinayetleri ekleniyor. 2019 yılında 67 çocuk çalışırken yaşamını yitirdi. Ocak ayında 3, Şubat ayında ise 2 çocuk iş cinayetlerinde hayatını kaybetti.
23 Nisan Çocuk Bayramı’nın geride kaldığı bu günlerde işçi çocukları böylesi acılar yaşamakta... Peki ya patronların çocukları? Onlar el bebek gül bebek büyürken, işçilerin çocukları neden bu acıları yaşıyor? Elbette ki bunun tek bir sebebi var: Kapitalizm! Bu sistemde patron çocukları prens ya da prenses olurken, zenginlik içinde yüzerken; işçi çocukları sömürüye, yoksulluğa maruz kalıyor. Bu sömürü düzeni devam ettikçe de yaşadığımız acılar bitmeyecek. Bu düzeni yıkıp yerine çocukların özgürlük şarkıları söyleyeceği, gönlünce oynayabileceği bir dünya kuracağız. Çocuklar bizlerin geleceğidir. Onlar için mücadeleye dört elle sarılmalıyız.