Gökyüzünde ay
 Petekte bal
 Sevgilinin elinde “gül” değiliz.
 Bir elmanın yarısı
 Ya da
 “Namus belası” olmak değil derdimiz.
 Ne bir cennet isteriz ayaklarımızın altında
 Ne de
 Namus belasına bir cehennemde yaşamak…
 Çünkü biliriz;
 Nasıl koparılıp atıldığını dalından
 Nasıl kırıldığını kolunun kanadının
 “Gül” olunca kadınların,
 Mezara gömülür gibi gömülüp evlere
 Nasıl tarumar edildiğini umutlarının.
 Ve bu sebeple;
 Ne sevgilinin elinde
 Ne de dalında gül değiliz,
 En az yarısıyız yaşamın
 Ve en az yarısını üretir nasırlı ellerimiz.
 Ay değiliz gökyüzünde
 Aya da benzemeyiz
 Ne onu ne de on dördüyüz ayın.
 Yani ne ay olmak isteriz
 Ne de
 Dışında ve ötesinde olmak yaşamın…
 Kumaş dokuruz fabrikada
 Yün eğiririz
 Tütün ekeriz tarlada
 Tütün sökeriz
 Tütün dizeriz iplere
 Yoksulluğumuzu dizer gibi dizeriz.
 Türkü söyleriz fabrikada, tarlada türkü söyleriz
 Umutlu güzel günlerin türkülerini…
 Doğurur ve büyütürüz çocukları
 Biz olmadan büyümez çocuklar
 Umutlar da öyle…
 Biz olmadan yarım kalır türküler
 Sevgiler de öyle…
 Biz olmadan ne yeşil yeşildir
 Ne mavi mavi…
 Yani;
 Rengini bulamaz renkler biz olmadan
 Ve mitler ümit olmaz
 Kadınların eli dokunmadan…
 Ne varsa dünyada insan eli değen
 Anası toprak
 Babası emektir.
 Ve kadın;
 Güneş gibi
 Su gibi
 Toprak gibi
 Hayatın ta kendisi demektir.