Örgütlü ve sınıf bilinçli mücadeleci işçiler, insanlığın özgürlük dolu bir dünya kurması için çalışıp didiniyor. Bizler, yürüdüğümüz bu yolda tarihin dehlizlerinde saklı dersleri bulup gün yüzüne çıkartmanın, bugünün genç işçi kuşaklarını geçmişiyle buluşturmanın çok önemli olduğunu derinden hissediyoruz. Biliyoruz ki insanlık bugün olduğu gibi geçmişte de birçok zorlu dönemeçten geçti. Fakat zalimlerin düzenine karşı tarihin hiçbir döneminde boyun eğmedi insanlık! Boyun eğmeyen insanlığın bu zorlu mücadelesinde ezilenlerin, sömürülenlerin safında yer alan edebiyatçılar, sanatçılar, ozanlar hep var olageldi.
İşçi sınıfının tarihe tanıklık eden ozanları… Ahmed Arif, Nâzım Hikmet ve Orhan Kemal. Onlar onurlu ve haklı bir kavganın hem sesi oldular hem de neferi! Sınıfların ve sömürünün olmadığı, zorbalığın son bulduğu, özgürlük dolu bir dünyanın hayalini kurdular. Çünkü biliyorlardı ki ancak böyle bir dünyayla yücelebilir insanlık! Hayatları boyunca özlemini duydukları dünya için yazdılar, söylediler, dövüştüler. Farklı zamanların Haziran aylarında yitirdik üçünü de… Nazım Hikmet 3 Haziran 1963’te, Orhan Kemal 2 Haziran 1970’te, Ahmed Arif ise 2 Haziran 1991’de hayata gözlerini yumdu.
Onlar, ölümlerinden sonra bile sömürü ve zulmün son bulacağı, barışın ve kardeşliğin hüküm süreceği, çocuklarımızın doyasıya gülüp oynayacağı bir yeryüzü cenneti yaratma düşüyle dövüşenlere güç veriyorlar. Engelleri aşa aşa akan tarih nehrine tanıklık eden ve tanıklıklarını bizlere ulaştıran yürek işçilerine sahip çıkıyoruz. Kavgamızın ozanlarını, yazarlarını saygıyla anıyoruz. Aradan asırlar geçse de onlar, büyük insanlığın kurtuluş mücadelesinde yaşamaya devam edecekler!